Калумністыка
Віктар Марціновіч: Датэрміновы грамадзянін
Калі казаць пра сацыяльнае вынаходніцтва, якім сучасная беларуская дзяржава па праве можа ганарыцца, дык гэта будзе не геніяльны фармат перадвыбарчай паперчыны, вывешанай на стэндах і ўчастках. Я кажу тут пра афіцыйную улётку,...
Віктар Марціновіч: Любоўю на любоў (адказ Аляксандру Праханаву)
Аляксандр Праханаў, галоўны цымбаліст нашай святой славянскай еднасці, напісаў пранікнёны тэкст пра Беларусь. “Беларусія родная”. Гэтая споведзь не можа не зачапіць за самую лытку душы. Пакідаць яе без адказу было б не па-братэрску....
Віктар Марціновіч: Княства Дармаедаў, ці Дэкрэт пра сацыяльны сепаратызм
Калі глядзець і ацэньваць не намуляным беларускай выканаўчай экзотыкай вокам, дык можа скласціся адчуванне, што тэкст новага антыдармаедскага дэкрэта рыхтавалі латэнтныя анархісты. Той, хто нарадзіўся тут, разумее: дзяржаве...
Адмова мовы. Хто нам (не) зробіць беларушчыны
Мы ўсе – закладнікі свайго слоўніка. Ён прамаўляе праз нас – а часам і замест нас. Кладзецца матрыцай на нашу плынь (неда)свядомасці. Смешна лічыць мову натуральным асяроддзем. Яна жыве як бясконцы канфлікт з відавочным. Жыццё...
Віктар Марціновіч: Чаму дзяржаве патрэбны беларускамоўны ўніверсітэт
Эканамічнымі вымярэннямі існавання дзяржавы ёсць мытня і грошы, палітычным — аўтаномнае кіраўніцтва, культурным — у тым ліку наяўнасць нацыянальнай адукацыі. Тое, што адбываецца ў нашых універсітэтах, сёння роўнае рускаму...
Максім Жбанкоў: Найміты і шокеры. Ці варта судзіць беларускіх артыстаў
Аўтар – заўсёды хлус. Бо стварае тое, чаго не было. Нават калі вырабляе нібыта дакумент. “Глядзі, брэша як артыст!” Мастак – заўсёды майстар ілюзіяў. Правакатар сэнсаў. Іншым ён нікому не патрэбны. Іншым ён нікому не цікавы....
Культура BY: рэанімацыя ці труна?
На днях асноўнай культурніцкай тэмай Беларусі стала смерць салісткі гурта The Cranberries. Гэта сапраўды гучная і трагічная падзея, але ці не заўважылі вы адной даволі непрыемнай рэчы?
“Наша” Ніна. Нарэшце — варты беларускі герой у рускай прозе
Самы дасканалы рускі раман мінулага года, які напэўна збярэ сноп літаратурных прэміяў у 2018-м, пабудаваны вакол постаці дзяўчыны-інтэлектуалкі. Яе кахаюць і ненавідзяць, яна разлучае радавітыя маскоўскія заручыны і вылузвае...
Віктар Марціновіч: А чаго ты сала не ясі?
Урокі Радзімы: калі ў 22.53 на зімовыя святы ты ўзыходзіш на ранак сельскай крамы і бачыш, як з усіх кутоў пасёлка да цябе з раз’юшаным рокатам нясуцца фігуры мясцовых niggaz — не спяшайся пужацца. Будзь спакойны. Niggaz не збіраюцца...
Максім Жбанкоў: Аркестр ружовых акуляраў. Марціновіч і прага абдымашак
Калі ў барселонскім метро хтосьці гучна лепіць лухту на іспанскай, можна перажыць: чужое кіно, не кранае. Польскія слоўкі на Варшаве-Цэнтральнай валяць дваровым хіп-хопам, пераклічка рымскіх мяснікоў закручваецца опернай ...
