Ларыса Сартакова – заснавальнік і рэжысёр тэатра-студыі «Паралель», а таксама адзін з арганізатараў штогадовага тэатральнага фестывалю «Паралельныя сусветы», які праходзіў у Баранавічах у красавіку, распавяла Intex-press аб сабе, тэатры і аб адносінах да жыцця.
Пра сябе
Я імкнуся да таго, каб кожны раз рабіць нешта новае. Рухацца наперад. Імкнуся канкураваць з сабой, станавіцца лепш, чым я ёсць сёння.
Мяне прыцягвае ў людзях інтэлект. Мне важна, каб з чалавекам было цікава пагаварыць.
Калі хочацца апусціць рукі, я тэлефаную сябрам.
Мой дзень пачынаецца з кармлення сабакі і кошкі. Гэта першае, што я раблю, устаючы з ложка. Котка – перс па імені Лола. Яна ўжо бабулька – ёй 15 гадоў. Вельмі паважная дама. А сабака – нямецкі шпіц Чэлсі. Памерам менш кошкі. У верасні будзе два гады, як Чэлсі ў доме, але кошка як рабіла выгляд, што сабакі не існуе, так і робіць.
Для Чэлсі самае страшнае, калі хтосьці кажа, што Лола – прыгажуня. Сабака тут жа пачынае брахаць, прыносіць усе свае цацкі, робіць усё, што заўгодна, каб сказалі, што і Чэлсі прыгажуня.
Я з дзяцінства марыла звязаць сваё жыццё з мастацтвам, бачыла сябе кінакрытыкам. Але маё рашэнне змяніла сустрэча з рэжысёрам Наталляй Архіпавай, якая цяпер працуе ў Моладзевым тэатры на Фантанцы ў Санкт-Пецярбургу. Пазаймаўшыся ў яе ў тэатры, я зразумела, што значна цікавей ствараць самой, чым крытыкаваць тое, што зрабілі іншыя.
Мая настольная кніга – п’еса «Мой бедны Марат» А. Арбузава. У ёй шмат што напісана паміж радкоў, за тэкстам шмат другога плана, як у жыцці. Мы кажам: «Дурань!», А ў гэты час думаем: «Божа, як я цябе люблю, без цябе жыць не магу». Гэтая п’еса пра тое, што самая вялікае здрада – здрада самому сабе.
Калі я хачу адпачыць, з’язджаю з горада. Не важна – на дачу, у лес. Таму што ўсе праблемы застаюцца ў горадзе. Калі з’яжджаеш на прыроду – пераходзіш у іншае вымярэнне, дзе ўсё па-іншаму.
Пра жыццё
Быць жанчынай – гэта цяжкая праца. Трэба ўкладваць шмат часу, розуму і сіл у сваю знешнасць, інтэлект і светаадчуванне, у ўсведамленне сябе, як істоты добрай, ласкавай.
Падстаў для радасці значна больш, чым падстаў для засмучэнняў. Мяне радуюць падарожжы. Вельмі радуе, калі падчас заняткаў атрымліваюцца цікавыя эцюды. Сустрэчы з сябрамі, безумоўна, радуюць. Поспехі сваіх дзяцей – тэатральных і родных.
Дабрабыт у сям’і залежыць ад усіх дарослых членаў сям’і. Ад умення чуць адзін аднаго, разумець, што мы ўсе розныя, і не спрабаваць перарабляць адзін аднаго пад сябе. Нікога: ні дарослых, ні дзяцей. Дзяцей трэба спрабаваць зразумець, накіраваць, але не трэба прымушаць іх выпраўляць нашы памылкі.
Грошы ніколі не павінны стаяць ў аснове асноў, але яны патрэбныя ў нашым жыцці, каб рабіць шмат цікавых, патрэбных, важных рэчаў. Яны патрэбныя і для правядзення фестывалю. Я вельмі ўдзячная за тое, што ёсць людзі, гатовыя рабіць добрыя справы без грошай.
Шчасце імгненна. Правільна сказаў герой фільма «Дажывем да панядзелка»: «Шчасце – гэта калі цябе разумеюць». Я – вельмі шчаслівы чалавек, мяне разумеюць.
Пра тэатр
Галоўнае ў маёй працы – сумленнасць. Калі ты штосьці пачынаеш рабіць, ты павінен спрабаваць гэта зрабіць максімальна добра. Я вельмі люблю сваю працу і не ўяўляю, як можна займацца тым, што ты не любіш. Мне цікава стаяць па той бок рампы, маляваць вялікую карціну.
Мы арганізавалі фестываль «Паралельныя сусветы», таму што разумелі, што не можам трапіць на ўсе фэсты, але мы можам прыняць розныя тэатры ў сябе. Убачыць, як працуюць іншыя трупы, а таксама паказаць нашым гледачам магчымасці іншых тэатраў. Вядома, без дапамогі Палаца дзіцячай творчасці фестывалю не было б, бо ўсе яго супрацоўнікі задзейнічаны ў правядзенні «паралельных сусветаў». Разам з валанцёрамі над арганізацыяй фестывалю ў гэтым годзе працуе 70 чалавек.
Тэатр – гэта маё жыццё, мой дом. Я займаюся тэатрам кругласутачна, нават у сне. Нават калі думаю пра іншае, усё роўна аднекуль выплывае тэатр.
Першы склад тэатра-студыі «Паралель» – 19 вучняў СШ №7, якія захацелі ўдзельнічаць у школьным вечары з дыскатэкай. Я яго арганізоўвала ў гэтай школе. Усе яны былі вучнямі адной паралелі – восьмых класаў. Таму мы і назвалі студыю «Паралель». Аказалася, што васьмікласнікам нельга было хадзіць на вечарыны, толькі школьнікам старэй. Але ўдзельнічаючы ў падрыхтоўцы вечара, яны маглі наведваць дыскатэкі. У гэтай кампаніі было столькі адораных і актыўных хлопцаў і дзяўчат, што мы практычна адразу арганізавалі тэатральную студыю.
Першы тэатр, у якім я займалася, знаходзіўся ў падвале мясцовага Дома культуры – ТЮГ горада Алдан, рэспублікі Саха. З склепа энтузіясты зрабілі маленькі тэатрык з уласнай рэпетыцыйнай залай, пакоем адпачынку, распранальняй. Пазней «падвальны ТЮГ» вырас у муніцыпальны тэатр. Такое магчыма і ў Баранавічах, тут ужо вырас тэатральны глядач, а гэта значыць, што тэатр будзе запатрабаваны і на больш сур’ёзным узроўні.
Вольга Шуманская, intex-press.by