Алесь Разанаў, геній нацыянальнага пісьменства, неяк заўважыў, што ёсць глыбокая заканамернасць у тым, што ад нябогі адбіраецца апошняе, а заможнаму даецца звыш таго, што ён мае. Гэтая заўвага датычыла культурнай спадчыны, якой, на думку паэта, валодае той, хто мае моц засвоіць яе. Той жа, хто гэтай моцы не мае, у лепшым выпадку будзе яе захавальнікам.