Літаратурныя сустрэчы з аўтаркай дзіцячых твораў і песняў Алай Кажэра адбыліся 8 ліпеня ў Мінску ў СШ № 44 , 9 ліпеня ў гімназіі № 23 , а таксама у Політэхнічнай гімназіі 10 ліпеня.
Аўтарка расказвае:
– Дзеці больш-менш успрымаюць добра, але чамусьці не ўсе настаўнікі беларускай мовы за беларускую справу, за тое, каб дзеці сапраўды ведалі і паважалі сваю мову.
Вось я пытаюся ў дзяцей: “Хто ведае беларускія вершы?”
Дык з 80-ці дзетак выйшла толькі адна дзяўчынка ды прачытала зусім маленькі вершык.
Я пытаюся ў настаўнікаў: “Чаму так адбываецца?”
А яны мне кажуць: “Дык усяго 2 гадзіны на тыдзень. Не паспяваем зрабіць так, каб дзеці ўсвядомілі інфармацыю”.
Я дзеткам пытанне задала: “Падыміце рукі, хто тут беларус?”
І было вельмі незразумела, чаму падняло рукі працэнтаў трыццаць.
Дык што, вы ўсе астатнія рускія? Ну, паднялося яшчэ крыху рук…
Даўно заўважыла, што чым далей ад вялікага гораду, тым больш беларусаў, якія паважаюць сваю родную мову, сваю культуру. Вершы лепей ведаюць… А гадзіны на беларускую мову, што ў Мінску, што на рэгіёнах, у школе аднолькава даюць..
Я сама ў пачатку свайго жыцця размаўляла на расійскай, бо і маці так размаўляла, і выкладчыцай я была расійскай мовы. Але ўжо ў маладосці пісала вершы. І на расійскай, і на беларускай спрабавала. Дык мне адзін хлопчык кажа: “А на беларускай у цябе лепей атрымліваецца”. Пачала я пісаць толькі на беларускай – і сапраўды лепей. Так я і перайшла на “бабуліну мову”. Бо бабуля размаўляла выключна на беларускай.
А так дзеці ўспрымаюць добра. Амаль усе. Ёсць некаторыя, хто не ведае і ведаць не хоча. Дык як так? – абураецца спадарыня Ала. – Жыве ў Беларусі, а мовы не толькі ведаць не хоча, а наогул не паважае? Нельга так, нічога добрага з гэтых дзяцей не выйдзе…
Павага да сваёй Радзімы, да ўнікальнасці – гэта першае, што трэба ў школах вывучаць. Унікальныя нашая мова, нашая культура, нашая гісторыя. Нідзе такога больш не знойдзеце. І не ў гадзінах справа, а ў дарослых, што пакаленне маладое гадуюць.
Сустрэчы праходзілі ў межах кампаніі “Будзьма беларусамі!”
