• budzma.by
  • Пра нас
  • Крама
Будзьма беларусамі! Будзьма беларусамі!
telegram www.instagram.com/budzma/ Facebook.com vk.com twitter.com youtube.com
  • Актуаліі
  • Меркаванні
  • Маё права
  • Гісторыя
  • Літаратура
  • Фотарэпартаж
  • Афіша
  • "Будзьма!" прапаноўвае
11.05.2016 | Музыка

«Алкаголь надае смеласці, але некалі заб’е мяне». Нарыс пра Аляксандра Кулінковіча

 

Калі ён быў маленькім, адзін учынак перавярнуў ягонае жыццё. Магчыма, найважнейшы з усіх, што былі да і пасля. Ля вёскі, дзе Саша бываў улетку, была маленькая рачулка, а ў ёй шлюз. Аднойчы, узлезшы на гэты шлюз, на вышыню 2-3 метры, ён стаяў і думаў: «Цікава, што будзе, калі я зараз скокну?.. Цікава… А раптам ногі пераламаю? А раптам там глыбіня? І, галоўнае, навошта? Навошта?..» Заплюшчыў вочы, ціха сказаў «ап!» і зрабіў крок наперад. Шмат разоў пасля ён паўтараў сабе гэткі «ап!» – у тым ліку тады, калі было так страшна, што халадзелі рукі.

Дзяцінства

Сям’я, дзе рос Аляксандр Кулінковіч, жыла ў маленькай прыватнай хатцы ў Мінску. З самага маленства Саша бавіўся тым, што саджаў бадай усё, што можа вырасці. Яго дзівіла тое, што дасягнуць нечага можна не толькі сваім розумам, талентам, упартасцю; можна проста пасадзіць костачку і даглядаць яе – і вынік будзе амаль без намаганняў.

У двары стаяў невялічкі хлявок, і гэта была цалкам Сашава гаспадарка. У тыя часы быў росквіт вулічных боек «раён на раён», крывавых і жорсткіх; у прыватным сектары на гэтыя бойкі бралі і сабак. Парваных, параненых жывёл пасля прыводзілі да маленькага Сашы, які лекаваў іх, падымаў на ногі і вяртаў гаспадарам. Бацькі не сварыліся і не ўхвалялі такія ўчынкі – хутчэй за ўсё, проста не заўважалі. Маці працавала на трох працах, а бацька ў жыцці сям’і і выхаванні дзяцей – Сашы і яго старэйшай сястры – не браў удзелу.

Зрэшты, нельга сказаць, што і мама выхоўвала сына – у тым сэнсе, да якога мы прызвычаіліся. Але яна ўклала яму ў галаву некалькі базавых рэчаў, якія засталіся з ім дагэтуль. Напрыклад, любоў і павага да жанчын. Ужо стаўшы дарослым, Кулінковіч згаджаецца: сапраўды, жанчына – гэта самае святое, што ёсць у свеце. Дарогу трэба пераходзіць на зялёнае святло: так, іншых варыянтаў няма і сёння. Савецкі Саюз – самая лепшая краіна ў свеце; нягледзячы на тое, што Саюза даўно няма, Кулінковіч умее шчыра любіць краіну, у якой жыве, і шкадуе, што сучасных дзяцей гэтаму не вучаць.

А калі Сашу споўнілася 7 год, маці сказала яму: «Ты ўжо дарослы. Жыві, як лічыш патрэбным; калі будзе неабходнасць, я дапамагу». З таго часу ён так і жыве. Азірнуўшыся назад, заўважае, што час ад часу ўсё ж трэба было і рэменя атрымаць. «Я зрабіў у жыцці шмат глупстваў, але, дзякуй Богу, не фатальных. Ёсць некалькі ўчынкаў, за якія мне сорамна дагэтуль, але іх мала; і зробленыя яны былі не таму, што я хацеў некаму зрабіць дрэнна, а таму, што быў дурны». Пазней маці заўсёды цешылася яго поспехам, асабліва калі стаў музыкантам і яго пачалі паказваць па тэлевізары.

Вучоба

У школе фізіка была яго жыццём. Астатніх прадметаў для Аляксандра, лічы, не існавала. Ён займаўся фізікай на ўроках і пасля іх, дома, ездзіў на алімпіяды і нічога больш не бачыў. У тым была велізарная роля настаўніка, які здолеў заахвоціць сваім прадметам увесь клас. Той запал знік разам з пераводам у іншую школу, дзе новы настаўнік фізікі хутка адбіў у Аляксандра ўсялякую цікавасць да былога захаплення. Калі б гэтага не здарылася, цалкам імаверна, што Аляксандр Кулінковіч працягнуў бы адукацыю ў гэтым кірунку, і ў свеце было б на аднаго апантанага навукоўца болей.

Агулам Кулінковіч быў страшэнны разгільдзяй. У 6 год паспрабаваў паліць, а у 13 пакаштаваў партвейн; у 14 без капейкі ў кішэні паехаў у Туапсэ да каханай дзяўчыны, схлусіўшы, што едзе ў камандзіроўку (у той час Аляксандр ужо працаваў у рэдакцыі моладзевага выдання «Парус)».

У дзясяты клас Сашу Кулінковіча не бралі праз дрэнныя паводзіны. Згодна з правіламі соцыуму, ён пайшоў у вучэльню – атрымліваць сярэднюю спецыяльную адукацыю па спецыяльнасці «сантэхнік». Выбар быў абумоўлены вельмі проста: у гэтай вучэльні працавала сакратаркай ягоная сястра. Рабіцца сантэхнікам ён, вядома, не збіраўся, карыстаўся вар’яцкім попытам у дзяўчат, працаваў у розных моладзевых выданнях ды разважаў на тэму паступлення на факультэт журналістыкі БДУ.

1996 год, «залаты» склад «Нейра Дзюбеля». Злева направа: Максім Паравы, Максім Івашын, Аляксандр Кулінковіч, Юрый Навумаў (уверсе),Стась Паплаўскі (унізе), Андрэй Сцяпанюк

Здзівіўшы найперш сябе, Аляксандр туды ўсё ж паступіў. І кінуў журфак, не скончыўшы нават першы курс — калі зразумеў, што выпускнікі пішуць горш, чым абітурыенты. Потым ён шкадаваў пра гэта і нават спрабаваў паступіць ізноў, але другі раз ужо не выйшла. Тым не менш, журналістыкай Кулінковіч займаецца ўсё жыццё.

Нейра Дзюбель

Ён не быў лідарам, лічыў сябе слабым і баязлівым і не ставіў мэтаў роўна да таго часу, пакуль не з’явіўся «Нейра Дзюбель». Сам Кулінковіч кажа – «да таго часу, як у мяне з’явілася сям’я». Тады ён зразумеў, што павінен стаць важаком зграі. Быццам губка, дагэтуль набіраўся досведу ды ведаў, прыглядаўся ды прыслухоўваўся; цяпер жа адчуў сябе здольным вучыць сам і весці за сабой, пабачыўшы шлях.

«Я вяду Нейра Дзюбель да вачэй. Мае сябры ў гэта вераць. І большасць маёй публікі ў гэта верыць. Глядзець у вочы і ўспрымаць іх – найважнейшае, што мы мусім умець. Нейра Дзюбель, нягледзячы на тэатральную дурасць і агрэсіўнасць, заўсёды імкнецца да гэтага — і на канцэртах, і праз запісы. Вочы ў вочы — гэта і ёсць сапраўдная блізкасць. Людзі стаміліся без яе».

Кожны раз на сцэне Нейра Дзюбель грае так, нібыта гэты канцэрт апошні. Нелюдзімы і ціхі ў штодзённым жыцці, Кулінковіч ператвараецца ў дэмана, аддае столькі энергіі, каб хапіла кожнаму, шчыра і па-сапраўднаму.

«Усе, каму ёсць што сказаць, дзеляцца сваімі думкамі. Каменьчыкамі. У некага каменьчыкі белага колеру; уявім, што людзі, якім такія каменьчыкі падабаюцца, збіраюць толькі іх. Нехта рассыпае блакітныя каменьчыкі, шукаючы прыхільнікаў такога колеру. Нехта – чырвоныя. У мяне ў галаве каша, я дзялюся рознакаляровымі каменьчыкамі. І тыя падабаюцца самым розным людзям. Таму нашы тэксты знаходзяць водгук у велізарнай колькасці слухачоў».

Яшчэ з дзяцінства ў Аляксандра засталіся некалькі прыхільнасцяў, якія прайшлі праз усё жыццё; музыка – адна з іх. Прыняўшы як дадзенае, што ніколі не стане музыкам, ён працягваў марыць, як пра святло ў канцы тунэлю. Паступова, паслядоўна-выпадкова мара візуалізавалася. Доўгі час Кулінковіч лічыў «Нейра Дзюбель» за хобі, ставіў яго на другое месца пасля асноўнага занятку – журналістыкі. І толькі некалькі гадоў таму зразумеў, што гэта – галоўнае, што ён зрабіў у жыцці.

«Калі мяне паставіць перад любым выбарам, я выберу Нейра Дзюбель. Нейра Дзюбель — усё маё жыццё. Усё жыццё».

Выйсце

Імкненне да справядлівасці ў спалучэнні з надзвычайнай імпульсіўнасцю не аднойчы правакавалі ўчынкі, пра якія Аляксандру даводзілася шкадаваць. Ён губляў праз іх працу і амаль губляў сяброў, хоць сапраўдныя сябры ўрэшце прынялі яго такім, які ёсць. Цяпер ён ужо навучыўся, прыкладаючы значныя намаганні, стрымлівацца і не выказваць адразу тое, што думае. Сталее? Магчыма. Усё ж ламае сябе, як таго патрабуюць правілы? Больш верагодна. Ёсць што губляць, чым даражыць і дзеля каго рабіць саступкі.

«Велізарная колькасць нашых праблем – з-за няшчырай, штучнай ветлівасці. Больш за ўсё я паважаю шчырых людзей, якія не баяцца сказаць, што думаюць. Чаму праўда павінна некага пакрыўдзіць? Я на яе не крыўджуся ніколі».

Яго ўзрушае прыгнечанасць людзей, «бытавая паліткарэктнасць», што забівае асобу. Некалі ён зрабіў вельмі шмат для таго, каб «неіснуючыя» спісы забароненых музыкаў былі ліквідаваныя. І разам з іншымі дамогся шмат у гэтым кірунку – дзеля таго, каб мець магчымасць граць тут, у Беларусі, для людзей, якія жывуць побач з ім. Таму яму неймаверна цяжка бачыць, як паціху згасаюць вочы тых, дзеля каго працаваў больш за палову жыцця. Кулінковіч кажа, што яму пашчасціла нарадзіцца і вырасці ў патрэбны час, калі нікому ні да чаго не было аніякай справы. І невыносна цяжка жыць цяпер, калі ўсё ўпарадкавана, разважліва, усё пад кантролем, крок улева ці ўправа лічыцца ўцёкамі, а міліцыянты ўсаджваюць гледачоў на канцэртах, не дазваляючы скакаць. Яго прыводзяць у шаленства хлусня і недагаворанасць – тое, чым напоўнена сёння нашае жыццё. Ён знайшоў выйсце. Ці гэтае выйсце знайшло яго? Выратаваннем зрабіўся алкаголь. Пасля шматгадовай барацьбы ён больш не змагаецца з ім.

«Я ведаю, што алкаголь перашкаджае мне жыць. Ён некалі мяне заб’е. Часцяком алкаголь робіць мяне агрэсіўным і вымушае здзяйсняць крокі, пра якія потым шкадую. Пэўна, так амаль ва ўсіх. Але ж п’яныя – сумленныя; з іншага боку, алкаголь надае мне смеласць, якой не хапае, каб быць шчырым. Адкінуць гэтую бытавую талерантнасць. Калі я цвярозы – я грамадзянін Аляксандр Міхайлавіч Кулінковіч, баязлівы, як большасць беларусаў. Вельмі сумны чалавек. Не люблю доўгіх размоў і падтрымліваю стасункі літаральна з парай чалавек, адчуваючы свабоду толькі на сцэне. З алкаголем я магу не азірацца і быць сабой. Але кіраваць мною яму больш не дазваляю».

Яго рвуць на часткі тэмпераменты продкаў, нямецкі і ўкраінскі. Гэтая дваістасць пераследуе яго на працягу жыцця, і падаецца, што ўнутраны канфлікт з часам толькі ўзрастае. «Немец» у Кулінковічы патрабуе правілаў і парадку, каб усё было слушна ды зразумела, ён далікатны, прадказальны і часам можа нават трохі занудлівы. «Украінец» бунтуе супраць несправядлівасці і няшчырасці, кідаецца ў бойкі і рве кашулю на сцэне, адмаўляючыся прызнаваць нейкія правілы.

Кода

Аляксандр Кулінковіч ганарыцца тым, што амаль усё, што было некалі задумана, спраўдзілася. У яго ёсць звычка загадваць жаданні-мэты пад звон навагодніх курантаў – і на працягу наступнага года дамагацца іх. Сённяшняя мэта – пабудаваць дом на зямлі. Кулінковіч мае «краіну мары» – гэта Нідэрланды; там Аляксандр адчуў адпаведны яму баланс паміж правіламі і свабодай. Але свой дом ён будзе будаваць тут.

Таму што тут – людзі, якім ён патрэбен.

* * *

Біяграфія ў датах:

Нарадзіўся ў 1972 у Смалявічах
1977 – сям’я пераязджае ў Мінск
1979 – пайшоў у першы клас мінскай школы №99
1986 – перайшоў у школу №45
1987-1990 – вучоба ў ПТВ №23
1989 – стварэнне «Нейра Дзюбеля»

* * *

14 мая ў клубе «RE:PUBLIC» (вул. Прытыцкага, 62) адбудзецца вялікі сольны канцэрт гурту Нейра Дзюбель. Пачатак а 19-й гадзіне. Тэлефон для даведак +375 29 110-35-35.

26 мая ў бары «Beer&Wine» можна будзе паслухаць альтэрнатыўны праект Аляксандра Кулінковіча – гурт «Веласіпедыстаў». Для яго абраныя песні з архіву, якія па тых ці іншых прычынах не ўвайшлі ў рэпертуар «Нейра Дзюбеля». Акустыка. Пачатак у 20.00. Інфалінія +375 33 661-14-32.

Яна Ласка, Наша Ніва

 

Tweet

Апошняе ў рубрыцы:

valiancina_shauchenka
Грамадства

Інфармацыйныя спецаперацыі супраць Беларусі ў заходніх СМІ

Аляксей Гайдукевіч робіць для budzma.by агляд замежнай прэсы Пра крывавыя падзеі жніўня ў Беларусі першымі даведаліся нашы суседзі. СМІ ў Літве, Польшчы, Чэхіі і іншых краінах рэгіёна ў рэжыме анлайн інфармавалі...

valiancina_shauchenka
Праект Кірыла Стаселькі "Можам"

«Выпадкаў несправядліва асуджаных у Беларусі вельмі шмат»

У сваім спецпраекце «Можам» Кірыл Стаселька гутарыць з аўтарамі пратэсных плакатаў, каб даведацца, хто гэтыя асобы і што хаваецца за кароткімі мэсіджамі на іх плакатах. У гэтым матэрыяле пра свой плакат, зніклых, забойства...

valiancina_shauchenka
Гісторыя

Знойдзены найстарэйшы малюнак Навабеліцы. Паглядзіце, як яна выглядала 200 гадоў таму

Знойдзен унікальны малюнак Беліцы 1845 года, паведамляюць Моцныя Навіны. Ён быў апублікаваны на сайце праекта Расійскай дзяржаўнай бібліятэкі ў складзе карты Магілёўскай губерні першай паловы XIX стагоддзя. ...

valiancina_shauchenka
Афіша

Анлайн-канцэрт Андрэя Мельнікава — 20 студзеня

Кампанія «Будзьма!» запрашае 20 студзеня а 19-й гадзіне на анлайн-канцэрт Андрэя Мельнікава, падчас якога прагучаць песні з альбома «Песьні выгнаньня» (1995) на вершы паэтаў, якія былі вымушаны...

Апошнія навіны

    Грамадства
    Інфармацыйныя спецаперацыі супраць Беларусі ў заходніх СМІ
    Праект Кірыла Стаселькі "Можам"
    «Выпадкаў несправядліва асуджаных у Беларусі вельмі шмат»
    Гісторыя
    Знойдзены найстарэйшы малюнак Навабеліцы. Паглядзіце, як яна выглядала 200 гадоў таму
    Афіша
    Анлайн-канцэрт Андрэя Мельнікава — 20 студзеня
    Грамадства
    МУС: Андрэй Аляксандраў і Ірына Злобіна аплачвалі штрафы затрыманых дэманстрантаў
    Літаратура
    Нарвежскі саюз пісьменнікаў: мы салідарныя з Беларуссю
    Грамадства
    Супольная заява беларускіх праваабарончых арганізацый аб прызнанні палітвязнямі абвінавачаных па справе Прэс-клуба
    Грамадства
    Пісьменнік Саша Філіпенка напісаў другі адкрыты ліст Рэне Фазэлю
    Грамадства
    У «Дана Молл» выступіў «Вольны хор» з «Пагоняй» і вывесілі вялікі бчб-сцяг
    Грамадства
    Кнігараспаўсюднік Алесь Яўдаха не выходзіць на сувязь
    Грамадства
    Больш за 800 беларускіх навукоўцаў падпісалі ліст у падтрымку звольненых з Акадэміі навук калег
    Грамадства
    Вядоўца на заробак ад $100: дзяржСМІ спрабуюць закрыць дзясяткі вакансій
    Грамадства
    «Цудоўня» распачала працу ў новым месцы
    Грамадства
    Ці стаў прыезд Фазэля правалам?
    Грамадства
    «Новы Час» больш не будзе прадавацца ў шапіках «Белсаюздруку»

Афіша

  • 20.01 19:00Анлайн-канцэрт Андрэя Мельнікава
  • 21.01 19:00Літаратурна-музычнае мерапрыемства “Мой Багдановіч”
  • 06.05 20:00Народны альбом

УСЕ ПАДЗЕI

Рассылка навінаў

Важнае пра нас

  • Што такое "Будзьма беларусамі!"
  • Рэкламадаўцам
  • Асобы кампаніі
  • Усе праекты "Будзьма!"
  • Рэдакцыйная пошта: razam@budzma.org

Папулярнае

    • Віктар Марціновіч: А зараз вернемся да нармальнага жыцця?
    • Запісы Зайцава — справа расійскіх нафтавікоў
    • Як у свеце адрэагавалі на візіт Рэнэ Фазэля да Лукашэнкі
    • Ад пракату «Доваду» да закрыцця кінатэатраў. Падводзім вынікі 2020 года ў беларускай кінаіндустрыі
    • «Словы мацней»: Аляксандр Памідораў чытае твор Зямы Піваварава

Ахова спадчыны

  • Смуткуем…
  • Сумесныя кансервацыйныя працы
  • Новыя перспектывы супрацы
  • Другое жыццё твора мастацтва
  • Праблема Жыровічскага манастыра вырашана
© Грамадская культурніцкая кампанія «Будьма беларусамі!», 2008-2019.
Логотип
Распрацавана і звярстана Логотип компании IBWM