• budzma.by
  • Пра нас
  • Крама
Будзьма беларусамі! Будзьма беларусамі!
telegram www.instagram.com/budzma/ Facebook.com vk.com twitter.com youtube.com
  • Актуаліі
  • Меркаванні
  • Маё права
  • Гісторыя
  • Літаратура
  • Фотарэпартаж
  • Афіша
  • "Будзьма!" прапаноўвае
31.07.2018 | Музыка

Пераможцы “Басовішча-2018” “SnopSnoǔ”: Мы рызыкавалі і перамаглі

Імя новых пераможцаў конкурсу прынёс 29-ы фестываль музыкі маладой Беларусі “Басовішча”, што прайшоў ля мястэчка Гарадок на Беласточчыне. Галоўны прыз атрымаў гурт “SnopSnoǔ” з Мінска.

З 1992 года на “Басовішчы” ладзіцца конкурс, і першым пераможцам быў гурт “Крама”. З таго часу стаўленне да конкурсу неаднойчы змянялася, падала яго прэстыжнасць, знікала цікавасць, і нават быў перыяд, калі арганізатары ўвогуле адмаўляліся ад конкурснай часткі. На гэта ўплываў і пошук разумення таго, што цяпер ёсць “музыкай маладой Беларусі” і што прыходзіць на змену традыцыйнаму року. Сёлета ў конкурсе было толькі чатыры калектывы, галоўны прыз здолеў атрымаць гурт “SnopSnoǔ”. Калектыў існуе каля трох гадоў, даволі гучна ў публічнай прасторы заявіў пра сябе крэатыўным каверам на кампазіцыю з народнага альбома “Я, да жалю, не пан”. Два гады таму выйшаў дэбютны альбом “Танцпляц”. Перамогу на “Басовішчы” пакуль можна назваць самым вялікім поспехам.


У размове з пераможцамі “Басовішча-2018” удзельнічаюць два музыкі групы “SnopSnoǔ”, Сяргей Іваноў і Раман Жарабцоў.

— Фестываль набліжаецца да 30-годдзя, і вас можна назваць яго равеснікамі. Як даўно вы ведаеце пра “Басовішча”, ці сачылі за падзеямі, цікавіліся?

Раман: Для мяне “Басовішча” спачатку было чымсьці з газет, нечым зусім далёкім. Я і не думаў, што калі-небудзь траплю на яго. Летась мы былі першы раз, адразу ў якасці музыкаў, і адчувалі нешта кшталту “мы дакранаемся да легенды”!

Сяргей: Я ўпершыню пачуў пра “Басовішча”, калі мне было гадоў 11-12, я тады даведаўся, што на фестывалі перамаглі мае землякі з Бярозы, гурт :B:N:. А ў мяне заўсёды было такое адчуванне, што той, хто перамог на “Басовішчы”, — гэта суперзоркі, найвышэйшы ўзровень! Калі хлопцы з майго гарадка перамаглі, у мяне адразу ў сябе такая вера з’явілася, і мара — я таксама хачу! Памятаю, што і мой любімы ў свой час гурт “Таварыш Маўзэр” неяк перамог. Потым маладзейшыя гурты, якія мне падабаліся. То бок я сур’ёзна сачыў за “Басовішчам” і яшчэ падлеткам у сваім жыццёвым плане адзначыў такі пункцік — трапіць на гэты фестываль.

— Ці спраўдзіліся вашыя чаканні, што найбольш уразіла і запомнілася?

Р.: Мяне больш за ўсё ўразіла атмасфера, менавіта яднанне музыкаў і публікі, неверагодны настрой! Хоць там і тэрыторыя Польшчы, але гэта такая Беларусь, якую мы хочам бачыць і тут. Сапраўдная свабода, чыстае паветра, свята! І, канечне, шыкоўны гук, святло.

С.: Трэба асабліва адзначыць сцэну, бо для музыкаў гэта самае галоўнае. Там якаснае абсталяванне, цудоўны склад асістэнтаў, якія заўсёды могуць дапамагчы, падказаць. У нас у першы канцэртны дзень выйшла такая неспадзяванка з гітарай, на першых дзвюх песнях яна адсутнічала. Але з дапамогай каманды атрымалася абсалютна непрыкметна і без стратаў гэта перажыць. Мабыць, ніхто з гледачоў і не здагадаўся.

— На сёлетнім фестывалі “Басовішча” вы выступалі ў новым складзе, даўні бярозаўскі тандэм Сяргея Іванова і Рамана Еляневіча распаўся. Што здарылася?

С.: Раман Еляневіч літаральна месяц-два таму пакінуў калектыў. Скажам так, для яго гэта было пытаннем жыццёвых прыярытэтаў, і ён расставіў іх такім чынам. А яшчэ раней мы ўзмацнілі нашу рытм-секцыю, з’явіліся бубнач і бас-гітарыст. Якраз на мінулым “Басовішчы” нам падалося, што драм-машына на жывым фестывальным выступленні не вельмі “качае” публіку, і мы пашырылі склад, можна сказаць, наблізіліся да сапраўднага року. Цяпер у нас ёсць бубнач Ваня і басіст Максім, які сярод нас самы вопытны музыка, грае ў мностве мінскіх гуртоў. У яго вельмі класная падача і класная манера паводзіцца на сцэне.

Р.: Трэба сказаць, што сёлета сярод канкурсантаў і не было традыцыйных рокераў, усе гралі нешта своеасаблівае. Мне сапраўды спадабаліся ўсе канкурсанты. Гурт “SnopSnoǔ” у параўнанні з леташнім выступленнем здолеў паказаць прагрэс. Прычым мы рызыкавалі, гралі амаль увесь новы матэрыял, які дараблялі проста напярэдадні. Дзве песні ўвогуле ніхто не чуў да гэтага.

С.: Калі ў складзе з’явіўся бубнач, у мяне развязаліся рукі. Я цяпер, як сапраўдны фронтмэн, магу свабодна рухацца па сцэне, магу размаўляць з публікай, магу нарэшце глядзець у залу. Мабыць, і гэта таксама паўплывала на нашае паспяховае выступленне ў Гарадку.

— У параўнанні з трэкамі дэбютнага альбома “Танцпляц”, які меў канцэпцыю, агульны сюжэт і даволі выразнае электроннае гучанне, новыя песні мне падаюцца крыху больш цёплымі і больш хітовымі. Вы падыходзіце да новага альбома?

С.: Я якраз пра гэта думаў нядаўна — што змяняецца ў нашай музыцы, якім будзе новы альбом. Адначасова і больш гітарным і больш электронным, больш танцавальным і больш атмасферным. То бок гэта як добры сіквэл, усяго робіцца болей. Аб’ёмнае гукавое напаўненне, больш насычанае. І якраз дзякуючы гэтаму з’яўляецца адчуванне большай энергічнасці.

Р.: Я лічу, што ў нас быў вельмі добры першы альбом, але нам не хочацца паўтарацца. На першым альбоме была ў асноўным кампазітарская праца Сяргея, а новы матэрыял мы пішам ужо разам, і на рэпетыцыях джэмім, аб’ядноўваем нашыя ідэі, у нас ідзе калектыўная праца. Ваня да жывых барабанаў яшчэ дадае свой электронны прадакшн. Цяпер многія аб’ядноўваюць электроніку і гітары, і мы не выключэнне.

— Вы абодва добра валодаеце беларускай мовай. Ці гэта пытанне прынцыпу — спяваць па-беларуску? Дарэчы, у жыцці якая мова пераважае?

Р.: На жаль, у жыцці даводзіцца больш па-руску размаўляць. Я працую ў сферы IT-тэхналогій, асяроддзе ў асноўным рускамоўнае. А скончыў беларускамоўную гімназію, чытаў кнігі, цікавіўся музыкай, культурай. Тое, што наш гурт спявае па-беларуску, атрымалася само сабою, у нас і пытання такога не стаяла. Я ведаю, многія думаюць, што калі яны будуць спяваць па-беларуску, то не здолеюць стаць камерцыйна паспяховымі. Я скептычна стаўлюся да такіх меркаванняў, бо справа не ў мове. Маленькая Ісландыя, напрыклад, мае нямала папулярных гуртоў, некаторыя спяваюць па-ісландску, а “Sigur Ros” — увогуле на нейкай выдуманай мове. Галоўнае, каб песні былі класныя. З іншага боку, калі ты спяваеш па-беларуску, то зразумела, што ты беларус і песні беларускія.

С.: Я магу сказаць, што для мяне пытанне мовы часам бывае адчувальным і балючым, калі пра нас згадваюць толькі ў кантэксце таго, што мы беларускамоўны гурт. Не тое што мяне гэта абражае — але чапляе, бо хочацца, каб нас успрымалі перш за ўсё як добрых музыкаў. Калі мы раптам заспяваем па-англійску, па-іспанску ці па-руску — ад гэтага менш беларусамі мы не станем. Хаця я разумею, што беларусам на нацыянальным узроўні яшчэ ёсць што даказваць, і ад таго ідуць спробы надаваць такую ўвагу мове і той творчасці, што па-беларуску. Але музыка — яна сама па сабе мова, інтэрнацыянальная мова. Яна не патрабуе тэкставага разумення. І гэта дае больш свабоды.

У нашым гурце ўсё ідзе ад музыкі, а не ад тэксту. Не будзе тэкстаў — дык будзе проста інструментальная творчасць. Пакуль у нас не скончацца музычныя ідэі, мы будзем працаваць.

— Вы калі-небудзь думаеце пра тое, што ваш калектыў — частка менавіта беларускай культуры, што вы робіце свой унёсак у яе?

Р.: Не сказаць, што я сур’ёзна пра такое думаю. Але беларуская культура, наша гісторыя, нашы паэты патрабуюць і вывучэння, і папулярызацыі. Многа гадоў гэта хавалася і забаранялася, нам даводзіцца ўсё адкрываць для сябе. Вось як мяне зацікавіў нядаўні праект “(Не)расстраляная паэзія”. Я насамрэч не чуў пра гэтых паэтаў, а яны вартыя ўвагі, бо гэта цікавыя асобы, цікавыя вершы. Ці як мы ў дарослым узросце пасля школьнай праграмы са здзіўленнем пачынаем наноў адкрываць Купалу і Коласа. Усё даводзіцца капаць самому. Я не назаву сябе вялікім знаўцам беларускай культуры, але вялікая павага да яе, несумненна, ёсць. І ўсё гэта для мяне як стымул для творчасці, як прыклад. Калі казаць пра наш гурт, то, можа, мы здольныя паказаць, што краіна, якую называюць “апошняй дыктатурай Еўропы”, мае і актуальную цікавую музыку, не горшую, чым у англічан ці немцаў. Спадзяюся, што калі-небудзь які беларус будзе расказваць іншаземцам пра нашу краіну — і пакажа ім песні “SnopSnoǔ”. Маўляў, глядзіце, якая ў нас крутая музыка ёсць!

— Акрамя мовы, на вашу думку, чым яшчэ вызначаецца беларуская музыка?

Р.: Я чуў меркаванне, што ўся беларуская музыка досыць песімістычная, меланхалічная, тужлівая. Нешта ў гэтым меркаванні ёсць (смяецца). У музыцы “SnopSnoǔ” моманты меланхоліі можна адчуць таксама.

— Вы разумееце, што з такой творчасцю, з такім падыходам ваш гурт наўрад ці стане масава папулярным, а вы самі, магчыма, ніколі не зможаце зарабляць на жыццё менавіта музыкай? У гурце ж усе музыкі працуюць у іншых сферах?

С.: Гады тры таму ў мяне з’явілася такое адчуванне. Але для сябе я вырашыў: як бы ні здарылася, музыкай буду займацца заўсёды. Я перакладчык з кітайскай, працую па прафесіі. Раман — праграміст, бубнач — лагіст. Бліжэйшы за ўсіх да музыкі ў нас басіст. Як мы жартуем, ён адзіны з нас зарабляе на жыццё музыкай, бо працуе кантэнт-менеджарам у музычнай інтэрнэт-краме.

— Летась выйшаў EP “Шпіёны”. Ці мае гісторыю аднайменная песня?

С.: Песня насамрэч не пра шпіёнаў, і ніякай шпіёнскай гісторыі не было. Гэта пра ваенкамат. Недзе два гады таму я ішоў з ваенкамата, і нарадзіўся тэкст — “яны за мной прыйдуць — адчуваю гэты пах, я чую крокі тых, хто гоніць па маіх слядах”. Гэта было навеяна Бярозаўскім раённым камісарыятам.

— І чым скончылася гісторыя?

С.: Яшчэ не скончылася, у мяне магістратура па ўсходазнаўстве і ўжо ёсць год ваеннай кафедры. Яшчэ можа быць паўгода службы.

У самай новай песні, якую мы ігралі на “Басовішчы”, таксама ёсць невялічкая гісторыя. Мне вельмі падабаецца лета ў Мінску. Я лічу, што летам з Мінска, з Беларусі можна нікуды не выязджаць. У лістападзе, напрыклад, варта вандраваць, а лета бавіць у Мінску. І радкі “я хачу знайсці свой тэмп, я хачу быць адразу і паўсюль” — яны якраз пра тое, што ты проста ідзеш па вуліцы і атрымліваеш шалёную асалоду ад усяго: ад зялёных вуліцаў, напрыклад. Гэтыя радкі да мяне прыйшлі каля кінатэатра “Мір”. Мне падабаецца адчуванне летняга Мінска, адчуванне ўнутранай свабоды, усемагутнасці. Хочацца зазірнуць у кожнае акенца, прайсці каля кожнага дрэва, пахадзіць па кожнай вуліцы. Мне падаецца, такое адчуванне Беларусі як краіны з яшчэ не сапсаванай на сто адсоткаў прыродай знаёмае нам усім.

Але ў альбоме будуць і процілеглыя па настроі песні — пра стомленасць ад жыцця, нешта такое. Кожная песня са сваёй гісторыяй.

— Беларускі рок праз прызму легендаў “Басовішча” — гэта нешта даволі традыцыйнае. Цяпер на фестывалі нават на прыкладзе сёлетняга конкурсу кіруе зусім іншая музыка. Ці можна пра гурт “SnopSnoǔ” казаць, што гэта ўжо абсалютна іншая гісторыя і няма ніякай пераемнасці традыцый ад тых, хто быў чвэрць стагоддзя таму?

С.: Пераемнасць, несумненна, ёсць. Я б сказаў, што асабліва ад “N.R.M.” ці “Ulis”. “Ulis” вельмі моцна паўплываў. Я ўжо згадваў гурт “Маўзэр”, найперш у плане тэкстаў. Падлеткамі мы ўсе рэвалюцыянеры, і “Маўзэр” тады мяне натхняў сваімі настроямі. Але сучасная музыка цяпер глабалізаваная, і мы таксама ўключаемся ў гэты глабальны працэс.

— У Беларусі, у Мінску ёсць кола блізкіх да вас стылістычна каманд, музыкаў? Ці толькі першыя ластаўкі?

С.: Нейкае кола збіраецца паступова. Напрыклад, з падрыхтоўкай другога альбома ў нас вырасла колькасць калабарацый з рознымі музыкамі, нямала людзей працуе над песнямі. Ёсць адчуванне, што з часам з гэтага можа сфармавацца нейкая плынь. Тыя ж “Eryk I Ja” хоць і больш авангардныя, нам блізкія, музычныя асновы ў нас дастаткова падобныя. З мінулага “Басовішча” мы сябруем з гуртом “Teleport”, гэта таксама нашае кола. У будучыні сапраўды можа нешта аформіцца.

 

Надзея Кудрэйка

Фота: Радыё Рацыя

Tweet

Апошняе ў рубрыцы:

valiancina_shauchenka
Грамадства

«Зіма ваша, вясна — наша». Вадзім Мажэйка пра сыход з унівэрсытэту фізкультуры і стратэгічную перамогу

Аналітык Вадзім Мажэйка тлумачыць «Свабодзе», чаму ён вырашыў звольніцца зь Беларускага дзяржаўнага ўнівэрсытэту фізычнай культуры, дзе чатыры гады выкладаў гуманітарныя дысцыпліны. Вадзім Мажэйка ...

valiancina_shauchenka
Літаратура

Пачаўся прыём заявак на прэмію «Дэбют» імя Максіма Багдановіча

Стартуе новы сезон літаратурнай прэміі «Дэбют» імя Максіма Багдановіча. Прэмія прысуджаецца за найлепшую дэбютную папяровую ці электронную кнігу на беларускай мове. Прымаюцца кнігі, выпушчаныя ў 2019 і...

valiancina_shauchenka
Грамадства

У Мінску развіталіся з Леанідам Лычом

Леанід Лыч пайшоў з жыцця 17 студзеня. Развітанне са знаным гісторыкам, прафесарам, доктарам гістарычных навук адбылося 19 студзеня ў памінальнай залі на Сямашка, 8/8, піша Новы Час. ...

valiancina_shauchenka
Грамадства

Перакладчыцу Вольгу Калацкую вінавацяць у хуліганстве і пераводзяць у жодзінскае СІЗА

Перакладчыцы Вользе Калацкай прад’явілі абвінавачаньне паводле часткі 1 артыкулу 339 Крымінальнага кодэксу, «Хуліганства». Пра гэта паведаміла прэс-служба Беларускай асацыяцыі журналістаў, піша Свабода. ...

Апошнія навіны

    Грамадства
    «Зіма ваша, вясна — наша». Вадзім Мажэйка пра сыход з унівэрсытэту фізкультуры і стратэгічную перамогу
    Літаратура
    Пачаўся прыём заявак на прэмію «Дэбют» імя Максіма Багдановіча
    Грамадства
    У Мінску развіталіся з Леанідам Лычом
    Грамадства
    Перакладчыцу Вольгу Калацкую вінавацяць у хуліганстве і пераводзяць у жодзінскае СІЗА
    Замежжа
    ​​​​​​​«Забойства Шарамета будзе раскрытае», — былы спэцназавец Макар даў паказаньні ў Кіеве
    Каранавірус
    Сёння пачнуць вакцыянаваць медработнікаў, што знаходзяцца ў зоне рызыкі
    Грамадства
    «Залаты час жыцця, якім трэба карыстацца». Універсітэт Залатога Веку пачынае другі семестр: яшчэ можна паспець далучыцца
    Літаратура
    Як судзілі Святлану Алексіевіч
    Гісторыя
    «Сталінскі праспект мы называлі брадвеем». Як і чым жылі беларускія стылягі
    Літаратура
    Адам Мальдзіс уганараваны дыпломам БІНіМ Канады за 2020 год
    Грамадства
    Стваральнік надпісаў «Жыве Беларусь» на мапе: «Я таксама быў апалітычны»
    Музыка
    Таццяна Грыневіч: Я хачу вандраваць у сваёй вольнай Беларусі
    Фазэль, бізнес і правы чалавека. Беларускі трыгер еўрапейскай палітыкі
    Грамадства
    У Гомелі затрыманы праваабаронца «Вясны» Леанід Судаленка
    "Культурызм" з Віктарам Марціновічам
    Віктар Марціновіч: Пуцін на беларускай сцежцы

Афіша

  • 20.01 19:00Анлайн-канцэрт Андрэя Мельнікава
  • 21.01 19:00Літаратурна-музычнае мерапрыемства “Мой Багдановіч”
  • 06.05 20:00Народны альбом

УСЕ ПАДЗЕI

Рассылка навінаў

Важнае пра нас

  • Што такое "Будзьма беларусамі!"
  • Рэкламадаўцам
  • Асобы кампаніі
  • Усе праекты "Будзьма!"
  • Рэдакцыйная пошта: razam@budzma.org

Папулярнае

    • Ад пракату «Доваду» да закрыцця кінатэатраў. Падводзім вынікі 2020 года ў беларускай кінаіндустрыі
    • Віктар Марціновіч: Пуцін на беларускай сцежцы
    • Інфармацыйныя спецаперацыі супраць Беларусі ў заходніх СМІ
    • 29-гадовы дырэктар Нацыянальнага гістарычнага музея пакідае пасаду
    • Што гэта за танцавальны флэшмоб «Іерусалім», да якога масава далучаюцца ўсё новыя беларусы?

Ахова спадчыны

  • Смуткуем…
  • Сумесныя кансервацыйныя працы
  • Новыя перспектывы супрацы
  • Другое жыццё твора мастацтва
  • Праблема Жыровічскага манастыра вырашана
© Грамадская культурніцкая кампанія «Будьма беларусамі!», 2008-2019.
Логотип
Распрацавана і звярстана Логотип компании IBWM