• budzma.by
  • Пра нас
  • Крама
Будзьма беларусамі! Будзьма беларусамі!
telegram www.instagram.com/budzma/ Facebook.com vk.com twitter.com youtube.com
  • Актуаліі
  • Меркаванні
  • Маё права
  • Гісторыя
  • Літаратура
  • Фотарэпартаж
  • Афіша
  • "Будзьма!" прапаноўвае
24.11.2017 | Асоба

«Калі ў мяне выявілі рак, фаны «Тарпеда» дапамаглі грашыма». Ён шые амуніцыю для Гуркова і ходзіць на сектар

Гісторыя Алега Радзюка.

Алег Радзюк – даволі вядомая асоба ў беларускамоўным спартыўным асяродку. Прадпрымальнік больш за 20 год вырабляе амуніцыю для тайскага і звычайнага боксу і рукапашнага бою. Сярод яго кліентаў – шматразовыя чэмпіёны свету і Еўропы па муай тай Дзмітрый Варац, Юры Булат і Віталь Гуркоў. Калі ў спартовай залі пабачыце на баксёрскай пальчатцы лагатып «ALEH.MENSK.BIELARUS», ведайце – гэта справа рук Радзюка. Ведаюць Алега і ў футболе. У другой палове нулявых ён дапамог выжыць сталічнаму «Тарпеда», якое ў той час не мела грошай нават на ўнёсак, каб удзельнічаць у чэмпіянаце Мінска. Але зараз Алег сам сутыкнуўся з цяжкасцямі: на пачатку лета ў яго выявілі рак скуры. Хвароба цяжкая, але Алег змагаецца. Андрэй Маслоўскі наведаў прадпрымальніка ў ягонай майстэрні і пагутарыў пра бізнес, заняткі каратэ ў юнацтве, бойкі на раёне, сутычкі з міліцыяй і каляфутбол.

***

Алегу Радзюку 54 гады. Яго майстэрня – гэта невялічкі пакой у трохпакаёвай кватэры на вуліцы Кірава. У памяшканні дзве швейныя машынкі, невялікі стол, каб краіць, і вялікая колькасць разнастайнай амуніцыі. На падлозе стаяць скрыні, запоўненыя баксёрскімі пальчаткамі, на сценах – стэлажы з «лапамі» і жылетамі., а яшчэ плакаты з прыгожымі дзяўчатамі.

Нягледзячы на тое, што вытворчасць знаходзіцца дома, у кватэры Радзюка даволі ўтульна. У інтэр’еры пераважае патрыятыячная тэматыка: на сценах –партрэты выдатных дзеячаў беларускай гісторыі і вялізарны гіпсавы герб “Пагоня”.

Пасля знаёмства гаспадар прапаноўвае гарбату і ветліва запрашае выбраць любое месца для гутаркі. Спыняюся на майстэрне. Там больш атмасферна. Алег выключае магнітафон, з дынамікаў якога гучаў беларускі рок, дае стул, а сам сядае на вялікую калоду.

– Не хвалюйся. У мяне чыста: пылу амаль няма. Я за гэтым сачу, – пачынае Алег. – З суседзямі таксама ніякіх праблем. Па-першае, я не шумна працую. Па-другое, на першым паверсе абутковая крама – там людзям пофіг. Па-трэццяе, суседзі насамрэч шыкоўныя. Выбралі мяне старэйшым па пад’ездзе. Так што я тут усіх ганяю :).

– Колькі часу штодня праводзіце за швейнай машынкай?

– Ніколі не лічыў. Каб ты разумеў, самую простую пальчатку для велашпацыраў зраблю за паўгадзіны. Для бокса – за дзве.  Руку ўжо набіў. Таму і цяжкасцяў не ўзнікае.

Я ніколі не планую, колькі зрабіць за суткі. Гэта не маё. Працую проста: ёсць жаданне – шыю, няма – займаюся іншымі рэчамі. Прыбіраюся, напрыклад. Нейкая праца ёсць заўсёды. Ды і ад машынкі патрэбна адпачываць. Неяк шыў цэлую ноч, каб выканаць заказ. Рукі пасля «гудзелі» так, што спаць не мог. А рукі – мой галоўны скарб. Яго трэба берагчы :).

– Дзе вучыліся шыць?

– Нідзе! У гэтым нічога складанага няма. Вырабы аднолькавыя, лякала – таксама. Асартымент з гадамі не мяняецца. Матэрыялы, з якіх робіцца амуніцыя, цалкам беларускія. Скуру вырабляе завод у Гатаве, паралон – фірма ў Лунінцы. Дастаць усё вельмі проста. Зараз, калі ёсць грошы, табе наўпрост у рукі суюць тое, што патрэбна.

Шыю я з сумленнем. Ганаруся, калі заходжу ў залю і бачу свае «лапы», якім ужо гадоў 10. Гэта вельмі добры паказчык. Шыю якасна. Таму на нейкія вырабы даю пажыццёвую гарантыю. Людзі, мабыць, і жадаюць новае набыць, але старое не рвецца і ўсё тут :). Сябры смяюцца: «Што ты робіш так якасна?! Рабі, каб кожны год рвалося». Але я так не магу. У сучасным свеце і так шмат часовага. Нават адносіны. Гэта не для мяне. У мяне проста, але надзейна.

Старажытныя грэкі лічылі, што лепш узброіць цэлы фланг, чым спусціць тыя ж грошы на адзін меч. Цалкам з імі згодны. У параўнанні з вядомымі брэндамі мая прадукцыя вельмі сціплая, але вельмі якасная. Безумоўна, можна ўзяць даражэйшую скуру, патраціць больш часу і зрабіць больш дарагую рэч. Кліенты знойдуцца, але я пайшоў іншым шляхам. Вырабляю сціплыя рэчы для звычайных людзей.

– Пры гэтым у вас ёсць знакамітыя кліенты.

– Так. Нягледзячы на тое, што для прафесіяналаў ёсць шыкоўныя вырабы, мае рэчы набываюць чэмпіёны свету і Еўропы Юра Булат, Віталік Гуркоў і Дзмітрый Варац. Гэта не значыць, што яны выступаюць у маім, але час ад часу трэніруюцца.

Ведаюць мяне ў Расіі, Прыбалтыцы і Польшчы. Ха, нават, у ЗША! Знаёмы прыехаў з Амерыкі на пабыўку і зайшоў за «лапамі». Я спытаў, навошта яму. Кажа: «Там дорага, а твае – сціплыя і служаць доўга». Цяпер яны недзе ў Лас-Вегасе.

– Ці былі падзякі і падарункі ад Булата ці Гуркова?

– Недзе быў аўтограф Булата. Вось яшчэ медаль падарылі. Грамата вісціць. Але галоўнае не гэта, а тое, каб рэчы доўга служылі.

– Атрымліваецца гэтым зарабіць на жыццё?

– Цана на тавары невялічкая, а накрутка малюсенькая. Напрыклад, пара пальчатак пацягне ад 50 да 80 рублёў. Колькі выходзіць чыстымі ў месяц, не лічу, але ты бачыш, як жыву.

– Бачу. Кватэра ў цэнтры Мінску.

– І на гэтым усё :). Былі розныя перыяды: і добрыя, і вельмі цяжкія. Але я ніколі не думаў аб тым, каб спыніцца і пачаць займацца нечым іншым. Трэба клапаціцца пра асноўнае – пра сям’ю, якую трэба забяспечваць. Мая справа дазваляе гэта рабіць. Вядома, гэта не вытворчасць хакейнай амуніцыі, але я працую на сябе :). Галоўнае, каб ніхто не шкодзіў. Хаця, прызнаюся, часам думаў, што трэба на хакей перайсці. Заказаў было б больш. Сто адсоткаў. Але ў маім асяроддзі неяк не прынята займацца хакеем :).

– Вы адзіны ў Мінску, хто займаецца падобнай вытворчасцю?

– Ёсць яшчэ мой былы кампаньён. Імя не назаву. Ён пра мяне не гаворыць, і я пра яго не буду :). Але ён добры хлопец.

***

– Як вы ўвогуле прыйшлі да гэтай справы?

– Пачалося ўсё з дзіцячага захаплення каратэ. У СССР гэта было модна. Хлопцы глядзелі фільмы з Брусам Лі і стараліся пераймаць прыёмчыкі і паводзіны актораў. А яшчэ ў маім раёне, а я жыў недалёка ад старога Чэрвеньскага рынку, трэба было быць моцным. Гэта было месца, дзе можна было трапіць ў непрыемнасці. І ўсе суседнія раёны – Аўтазавод, Камвольны, Чыжоўка, Серабранка – былі такія ж. На вуліцах збіраліся кампаніі, міма якіх так проста не пройдзеш. Абавязкова пыталіся: “Хто ты і адкуль?”

З сябрамі вельмі любілі ездзіць у кінатэатры. Прычым не ў цэнтр, а ў нашы пралетарскія раёны. Выязджалі ў Чыжоўку. Альбо на «Шарыкі».

– А гэта дзе?

– Так называлі кінатэатар «Камсамолец». Там можна было выдатна павесяліцца. Выйсці з дому з грашыма і даехаць з імі да пункту прызначэння – вялікая справа :).

Памятаю, адпачывалі на плаціне побач з Чэрвеньскім рынкам. Прыбег хлопец, кажа, што пацаны з Серабранкі пабілі нашых. Сарваліся помсціць. Паварочваем за вугал, а на нас бяжыць «ўзброены» натоўп. Хлопцы былі з ланцугамі, а некаторыя з сапраўднымі рапірамі! Не жартую! Зразумела, што нас пагналі. А аднаму сябру рапірай распаролі адзене. Прычым зрабілі, як ў фільме «Зора», – «намалявалі» літару Z. Хлопцу пашанцавала: кашуля не прыліпла да цела і парэзаў на скуры не было. На наступны дзень мы сабралі войска і пайшлі шукаць крыўдзіцеляў. Іх не знайшлі, але наткнуліся на іншую кампанію –з Серабранкі – і адпомсцілі ім. А потым яны шукалі нас. Такія паходы ніколі не завяршаліся.

Вось таму і трэба было быць мужным. У школе запісаліся з сябрамі ў секцыю каратэ. Трэнер быў не вельмі дасведчаны. Паказваў усяго некалькі ўдараў з прыёмамі, але мы аддана паўтаралі. Нам падавалася, што станем вялікімі каратыстамі.

Больш прафесійна пачаў займацца ў Палітэхнічным інстытуце, куды паступіў на пачатку 80-х. Трэніраваў мяне Яўген Крапіўны: добры настаўнік і цікавы чалавек. Займаліся ў зале на Плошчы Перамогі. Калісьці там была кацельня, якую мы дапамагалі перабудоўваць пад залу. Завод «Гарызонт», ад якога была секцыя, наняў прафесійных будаўнікоў, а мы дапамагалі: разбівалі сцены, цягалі цэглу, выносілі смецце і нават рэзалі катлы. Адзін хлопец меў досвед зваршчыка. Ён рэзаў, а мы падчышчалі. Зала атрымалася выдатнай! Займаліся там шмат гадоў. Нават забарону каратэ з боку савецкай улады перажылі.

– Чаму каратэ забаранялі?

– У 1981 годзе ў Польшчы прайшлі хваляванні супраць СССР і «пад шумок» каратэ у нас забаранілі. Для таталітарнай улады вельмі небяспечна, калі людзі здаровыя і моцныя. Яны павінны ўжываць алкаголь і паліць, каб быць больш зручнымі. Але з народам так проста не зладзіць. Шматлікія секцыі проста змянілі назвы. Сталі фізкультурнымі гурткамі, але напаўненне было тое ж самае. Ды і, як звычайна ў нас, забараніць забаранілі, але за гэтым пільна не сачылі. Міліцыянеры на нас аблавы не ладзілі. Займаліся, як і раней. Але ў 1990-я нашу залу прыбрала да сябе Наталля Наважылава і адкрыла там «Багіру».

– У свой час вы працавалі электрыкам на «Камунарцы».

– Так. Падчас вучобы трошкі рабіў. Памятаю, сябры па каратэ прасілі зладзіць экскурсію на фабрыку. Вельмі хацелася ім паглядзець на працэс вырабу цукерак і шакаладак. Паразмаўляў з кіраўніцтвам прадпрыемства і атрымаў дазвол у абмен на паказальны выступ перад супрацоўнікамі. Выступілі прыгожа: дошкі паламалі, пабіліся. Класіка жанру.

Праз колькі дзён хлопцы пайшлі на фабрыку. На наступную трэніроўку ніхто з іх не прыйшоў. Праз дзень нікога таксама не было. Пачалі прыходзіць толькі на трэцюю трэніроўку. Атрымалася, што спачатку хлопцаў завялі ў карамельны цэх, дзе яны наеліся. Затым павялі ў цукеркавы, дзе іх таксама ад душы пачаставалі. А напрыканцы – у шакаладны. Хлопцы казалі, што ўжо ў іх не лезла, але ўсё роўна елі! У выніку некалькі дзён ім было вельмі дрэнна. Доўгі час яны на салодкае не маглі глядзець.

Пасля «Камунаркі» працаваў у «Мантажналадцы». Шмат паездзіў па Саюзе, але пасля развалу краіны мне гэтае абрыдла, я звольніўся і пайшоў да хлопцаў шыць амуніцыю.

– Чаму спыніліся на гэтай справе?

– Колькі памятаю, нам заўсёды не хапала пальчатак, лапаў і другіх рэчаў. Вось хлопцы і вырашылі шыць іх самастойна. Яны даўно мяне клікалі да сябе. І я вырашыўся.

Навыку шыць не было. Ды і не быў ён асабліва патрэбны. Палова Кітая шые, а я што, горшы :)? Месяц прамучыўся з іголкай і навучыўся. Першая рэч, якую зрабіў – бандаж на пах. Пасля былі пальчаткі, маскі, лапы, мех і іншае.

Таксама памятаю першыя накладкі на ногі з лямцу. Выдатная рэч, якая дапамагала і ў звычайным жыцці. Надзяваў іх пад джынсы, калі хадзіў на вулічныя акцыі ў першай палове 90-х. У міліцыянераў тады былі востраносыя боты, якімі яны білі па нагах. Накладкі ратавалі. Атрымлівалася пацешна: мы іх білі зверху, яны нас знізу.

На акцыі я пачаў хадзіць у 1989-м. Гэты год навогул знакавы ў маім жыці. Спачатку пачуў пра разгон людзей у Курапатах. Пачаў цікавіцца, і аказалася, што мой праздзед памёр на Калыме. Стаў пытаць бабулю з дзядуляй. Яны распавялі, што гэта праўда, а мне не расказвалі, бо баяліся. Я неяк абурыўся, узняўся, стаў цікавіцца гісторыяй, мовай і ўсім беларускім.

Другі момант – народзіны сына. У той жа дзень, як сын нарадзіўся, я вырашыў перайсці на беларускую мову. Нібыта нейкае прасвятленне адбылося. Сказаў сабе: “Хачу і магу!” Праз пару месяцаў размаўляў ужо даволі лёгка. Ніколі не сароміўся ўжываць мову ні ў крамах, ні ў адносінах з людзьмі. Саромяцца звычайна слабыя, а я не такі. Калі нехта і крывіўся, то толькі за спінай.

***

– Як у вашым жыцці з’явіўся футбол і мінскае «Тарпеда»?

– Да мяне часта прыходзяць фанаты розных клубаў. Звычайна я з імі размаўляю, цікаўлюся справамі. Ну і неяк зайшлі два хлопца-тарпедаўцы. Распавялі, што ў іх клуба цяжкасці. Мяне гэта зацікавіла. Мне заўжды было блізка тое, што яны – першыя фанаты краіны, якія рабілі ўсё па-беларуску. Ну і вырашыў дапамагчы. Я не стаў ратавальнікам. Я проста ўвайшоў у супольную справу. Дапамагаў штогод: пералічваў грошы, каб клуб мог наскрэбсці на заяўку ў чэмпіянат Мінска. Таксама даваў свае вырабы ў якасці ўзнагароды, калі хлопцы праводзілі нейкія турніры.

– Былі на фан-сектары?

– Так. Фанацкі сектар – гэта крута! Калі апынуўся там упершыню, ашалеў. Там віруе сапраўднае жыццё! Натуральныя жывыя эмоцыі! Мне вельмі спадабалася. Нават стала трошкі крыўдна, што так позна да гэтага прыйшоў. Я ўжо не памятаю, які быў матч, але дакладна ведаю, што гулялі ў манежы. Мы нават не перамаглі, але я атрымаў незабывальныя эмоцыі. Жонка смяецца. Кажа, што на футболе я нейкі іншы. Так і ёсць. Я зараджаюся там, нібы акумулятар. Калі б улады не перашкаджалі фанацкаму руху, было б шыкоўна. Фанаты – вельмі добрыя хлопцы. У іх супольнасці сапраўдныя чалавечыя адносіны. Там братэрства.

Напрыклад, мы разам дапамагаем дзецям. Хтосьці ў дзіцячыя дамы прывозіць мячы, а я – пальчаткі, лапы, мех. Звычайна хлопцы з сектара тэлефануюць: «Дзядзька Алег, паедзем». Збіраю «скарб» – еду. Памятаю, неяк у дзіцячым доме ў мікрараёне «Захад» каталі пацаноў на матацыклах. Не на вялікай хуткасці, вядома, але павесялілі крыху. У дадатак пачаставалі цукеркамі. Весела было!

Матацыкл набыў у «сытыя» гады, калі былі грошы ад бізнесу. Набыццё і размытнёўка абышліся ў 5 тысячаў долараў. У мяне гарадская «Хонда». На куртку апранаю цішотку з «Пагоняй» і палохаю даішнікаў. Езджу не вельмі хутка – у нас не разгонішся. Ды і абароны ад ветру няма. Калі гнаць больш за 120, няўтульна. Памятаю, як мяне падрэзаў адзін дзяцел. Выляцеў на скрыжаванне і рэзка змяніў накірунак руху. Каб не быць вінаватым у ДТЗ, прыйшлося валіцца на бок. Разадараў нагу, але жывым застаўся.

«Тарпеда» – гэта сапраўдная сям’я. Калі ў мяне знайшлі рак скуры, фанаты і заўзятары дапамагалі грашыма. Вялікі дзякуй усім хлопцам. Іх дапамога мне была больш значнай за тую, якую я аказаў «Тарпеда». Мне было вельмі прыемна адчуць іх падтрымку. Разумееш, гэта тое, дзеля чаго жывеш. Колькі год я падтрымоўваў іх, а зараз – яны мяне. Гэта самае лепшае ў жыцці.

Пра сваю хваробу Алег Радзюк распавядае неахвотна. Хутчэй намагаецца “перавесці стрэлкі” і зладзіць экскурсію па кватэры. А тут ячшэ і кліент завітаў. Майстар хутка пераключаецца і ўважліва слухае новы заказ. Праца працягваецца.

Андрэй Маслоўскі, tribuna.com

Фота: аўтара, nn.by

Глядзіце таксама:

Беларускаму патрыёту Алегу Радзюку патрэбна ваша дапамога!

Tweet

Апошняе ў рубрыцы:

valiancina_shauchenka
Гісторыя

Спрэчнае жыццё бацькі беларускай граматыкі

Сёння — 129-я гадавіна з дня нараджэння беларускага навуковага і грамадска-палітычнага дзеяча Браніслава Тарашкевіча. Асоба стваральніка першай беларускай граматыкі вельмі спрэчная, адны лічаць яго выбітным...

valiancina_shauchenka
Грамадства

«Зіма ваша, вясна — наша». Вадзім Мажэйка пра сыход з унівэрсытэту фізкультуры і стратэгічную перамогу

Аналітык Вадзім Мажэйка тлумачыць «Свабодзе», чаму ён вырашыў звольніцца зь Беларускага дзяржаўнага ўнівэрсытэту фізычнай культуры, дзе чатыры гады выкладаў гуманітарныя дысцыпліны. Вадзім Мажэйка ...

valiancina_shauchenka
Літаратура

Пачаўся прыём заявак на прэмію «Дэбют» імя Максіма Багдановіча

Стартуе новы сезон літаратурнай прэміі «Дэбют» імя Максіма Багдановіча. Прэмія прысуджаецца за найлепшую дэбютную папяровую ці электронную кнігу на беларускай мове. Прымаюцца кнігі, выпушчаныя ў 2019 і...

valiancina_shauchenka
Грамадства

У Мінску развіталіся з Леанідам Лычом

Леанід Лыч пайшоў з жыцця 17 студзеня. Развітанне са знаным гісторыкам, прафесарам, доктарам гістарычных навук адбылося 19 студзеня ў памінальнай залі на Сямашка, 8/8, піша Новы Час. ...

Апошнія навіны

    Гісторыя
    Спрэчнае жыццё бацькі беларускай граматыкі
    Грамадства
    «Зіма ваша, вясна — наша». Вадзім Мажэйка пра сыход з унівэрсытэту фізкультуры і стратэгічную перамогу
    Літаратура
    Пачаўся прыём заявак на прэмію «Дэбют» імя Максіма Багдановіча
    Грамадства
    У Мінску развіталіся з Леанідам Лычом
    Грамадства
    Перакладчыцу Вольгу Калацкую вінавацяць у хуліганстве і пераводзяць у жодзінскае СІЗА
    Замежжа
    ​​​​​​​«Забойства Шарамета будзе раскрытае», — былы спэцназавец Макар даў паказаньні ў Кіеве
    Каранавірус
    Сёння пачнуць вакцыянаваць медработнікаў, што знаходзяцца ў зоне рызыкі
    Грамадства
    «Залаты час жыцця, якім трэба карыстацца». Універсітэт Залатога Веку пачынае другі семестр: яшчэ можна паспець далучыцца
    Літаратура
    Як судзілі Святлану Алексіевіч
    Гісторыя
    «Сталінскі праспект мы называлі брадвеем». Як і чым жылі беларускія стылягі
    Літаратура
    Адам Мальдзіс уганараваны дыпломам БІНіМ Канады за 2020 год
    Грамадства
    Стваральнік надпісаў «Жыве Беларусь» на мапе: «Я таксама быў апалітычны»
    Музыка
    Таццяна Грыневіч: Я хачу вандраваць у сваёй вольнай Беларусі
    Фазэль, бізнес і правы чалавека. Беларускі трыгер еўрапейскай палітыкі
    Грамадства
    У Гомелі затрыманы праваабаронца «Вясны» Леанід Судаленка

Афіша

  • 20.01 19:00Анлайн-канцэрт Андрэя Мельнікава
  • 21.01 19:00Літаратурна-музычнае мерапрыемства “Мой Багдановіч”
  • 06.05 20:00Народны альбом

УСЕ ПАДЗЕI

Рассылка навінаў

Важнае пра нас

  • Што такое "Будзьма беларусамі!"
  • Рэкламадаўцам
  • Асобы кампаніі
  • Усе праекты "Будзьма!"
  • Рэдакцыйная пошта: razam@budzma.org

Папулярнае

    • Віктар Марціновіч: Пуцін на беларускай сцежцы
    • Ад пракату «Доваду» да закрыцця кінатэатраў. Падводзім вынікі 2020 года ў беларускай кінаіндустрыі
    • Інфармацыйныя спецаперацыі супраць Беларусі ў заходніх СМІ
    • 29-гадовы дырэктар Нацыянальнага гістарычнага музея пакідае пасаду
    • Што гэта за танцавальны флэшмоб «Іерусалім», да якога масава далучаюцца ўсё новыя беларусы?

Ахова спадчыны

  • Смуткуем…
  • Сумесныя кансервацыйныя працы
  • Новыя перспектывы супрацы
  • Другое жыццё твора мастацтва
  • Праблема Жыровічскага манастыра вырашана
© Грамадская культурніцкая кампанія «Будьма беларусамі!», 2008-2019.
Логотип
Распрацавана і звярстана Логотип компании IBWM