Пра новую кнігу Анкі Упала піша Вера Дзядок.
Неяк у юнацтве ў мяне быў кавалер руска-габрэйскага паходжання, ён быў родам з Кіева, а жыў у Германіі. Прыехаў ён у Менск, і пайшлі мы з ім у тэатр глядзець «Раскіданае гняздо». Яму яно актыўна не спадабалася: «ад мяне далёкія гэтыя сялянскі страсці». На што я яму пярэчу: гэта не сялянскія страсці, гэта паўстанне нацыі.
А заўчора на кніжным кірмашы зноў нейкія спікеркі: цяжка зразумець вершы Купалы таму, хто не ведае, што такое саха і каса. А я ведаю, што такое каса, толькі ў тэорыі. Аднак не лічу, што Купалу трэба зводзіць да сельскай гаспадаркі. Ды і Менск, на які ўсе наракаюць, што ў літаратуры яго няма — у «Тутэйшых» ёсць сабе.
Гэта я да таго, што страшна рада, што нарэшце з’явілася літаратура, дзе гаворка не только пра бары-лясы, родны край і мова мая. Я пра кнігу Анкі Упалы «На заснежаны востраў». Кніга пра намацванне межаў, пра досвед спазнання чужога і спазнання сябе — праз чужога. Кніга як танга: адзін крок разбурае мяжу паміж людзьмі, а наступны, магчыма, зноў яе пабудуе.
Больш няма чаго дадаць. Чытаць абавязкова.
Гэта тая літаратура, якую, магчыма, можна даць пачытаць руска-габрэйскаму кіеўцу ў Германіі ці ў іншай краіне свету — усё адно якой. Свет вялікі, варта толькі разгарнуць «На заснежаны востраў».
