Мінчук Вадзім Сіманаў ёсць тым чалавекам, які стварае пры дапамозе бега і адмысловага прыкладання, надпісы і малюнкі на мапе Мінска.
У вялікай гутарцы з «Трыбунай» ён кажа, што да вясны 2020 года быў апалітычным. Цяпер жа ён разам з аднадумцамі «нагамі» стварае надпісы «Жыве Беларусь», выяву «Пагоні», малюнкі да Дня народзінаў Ніны Багінскай.
На пытанне пра самы цяжкі трэк адказвае:
—Напэўна, «Пагоня». Мы ведалі, што будзем бегчы па перасечанай мясцовасці без дарожак, але не меркавалі, што на дыстанцыі сустрэнем столькі буралому, гурбаў, ям. Цяжка было. Заказнік - гэта не такі лес, дзе ўсё прыбрана і чысценька, і ты бяжыш па сцежцы. Прыйшлося рэальна праз наваленыя бярвёны пераскокваць, кусты аббягаць.
Добра, што яшчэ балота ніякага і не сустрэлі. Калі малявалі маршрут, стараліся не патрапіць у ваду. «Пагоня» атрымалася цяжкай з-за мноства нюансаў.
Для сябе яшчэ з самых складаных вылучу бусла. Хацелі скончыць дыстанцыю не моцна позна і размеркаваць дыстанцыю прыкладна пароўну. Яшчэ трэба пастарацца ў 80-кіламетровай эстафеце, каб дзевяць чалавек састыкаваць. Дзевяць чалавек беглі чатыры этапы, гэта значыць было чатыры ўчасткі — чацвёра вядучых па трэку і проста на двух з чатырох этапаў да вядучых далучыліся хлопцы за кампанію.
Узяў на сябе самую першую частку маршруту - дзесяць кіламетраў да Палаца Незалежнасці. Як аказалася, гэтыя кіламетры былі самымі лёгкімі. Затым было па полі восем кіламетраў у снезе па калена да Зацані. Усяго тады прабег 30+ кіламетраў. Для нас гэта не такая вялікая дыстанцыя, але з улікам умоў надвор'я давялося пастарацца.
Калі малявалі Багінскую, было цёмна. Не ва ўсіх нас апынуліся ліхтарыкі. Пры бегу кірунак мне паказвала стрэлка на гадзінніку. Але ў мяне такая мадэль, што ўсё працавала толькі ў руху — пры прыпынку гадзіны не паказваюць кірунак. Таму ўвесь час даводзілася падбягаць. Не заўсёды відаць, куды вядзе кірунак, таму трэк атрымаўся не такі, які планавалі. У адным месцы наогул сустрэлася рапсавае полеі, таму беглі па костачкі ў вадзе. У Драздах павінны былі прабягаць вадаспад. Аднак тэмпература паветра паднялася, лёд растаў, таму прабегчы там было нерэальна.
Па-першае, было ўжо цёмна. Па-другое, там такі напор вады, што давялося крыху хітрыць. Каля вадаспаду мы паставілі на паўзу трэк, аббеглі вакол больш за кіламетр на той бераг і зноў працягнулі дыстанцыю, уключыўшы запіс. Назад зрабілі тое ж самае. Планавалася восем кіламетраў, але па факце атрымалася на тры болей.
