«Сабак Еўропы» чытаў павольна, як птушка дзюбкай п’е, па раздзельчыку за дзень, вельмі няспешна. У цэлым гэта тое, як я ўспрымаю Беларусь і яе, бадай, безнадзейную будучыню (ды і адкуль узяцца той надзеі, калі мінулае і гэты дзень дае для яе малавата падставаў, калі не наадварот). Канешне, у будучыні ўсё будзе не так, як напісаў Бахарэвіч (бо як яно будзе, ніхто ж не ведае), але, думаю, карціну аўтар намаляваў даволі праўдападобную, спісаную з дня сённяшняга.
Недзе аўтар перабаршчыў (можна было напісаць крышку карацей — «Трыццаць градусаў у цені»), а дзесьці недабаршчыў (хацелася б крыху болей — «Капсула часу»), недзе старанна адбіваў ахвоту чытаць («Мы лёгкія, як папера»), а дзесьці пагрузіў мяне ў твор па самую макаўку («Гусі, людзі, лебедзі»), недзе абрываў інтрыгу раней часу («Неандэртальскі лес»), а дзесьці трымаў яе да самага канца («След»).
Самыя моцныя часткі, як на мой густ, — другая «Гусі, людзі, лебедзі» і апошняя «След».
У цэлым, «Сабакі Еўропы» — гэта класічны Бахарэвіч, якога наўрад ці зразумее і прыме шараговы беларус (сумняюся, што ён патрэбны аўтару — хай беларус бегае за аўтарам, а не наадварот), але прыме той, хто прайшоў усе стадыі захаплення беларушчынай, а сёння знаходзіцца ў стане своеасаблівага беларускага «дзэну».
Чытайце.
