• budzma.by
  • Пра нас
  • Крама
Будзьма беларусамі! Будзьма беларусамі!
telegram www.instagram.com/budzma/ Facebook.com vk.com twitter.com youtube.com
  • Актуаліі
  • Меркаванні
  • Маё права
  • Гісторыя
  • Літаратура
  • Фотарэпартаж
  • Афіша
  • "Будзьма!" прапаноўвае
15.12.2017 | Асоба

Віктар Мароз: «Чаму мужчына не можа цікавіцца зброяй?..»

З Віктарам — усмешлівым маладым менеджарам, да якога зусім не падыходзяць такія паняткі, як «узброенае фармаванне», «злачынца», — мы гутарылі яшчэ да заявы СК пра закрыццё «Справы патрыётаў». Але адмыслова не змянялі канцоўку — магчыма, чытач так лепш адчуе псіхалагічны стан і характар нашага героя.

Віктар Мароз разам з сынам

Віктар Мароз разам з сынам

Віктару 32 гады, ён — сын кадравага вайскоўца — паспеў паспытаць «армейскага хлебу» ў Сувораўскай вучэльні. Але па жыцці абраў іншую сцяжынку — прыватны бізнес. Пры гэтым цікавасць да зброі захавалася, ма­быць, на генетычным узроўні. Нягледзячы на тое, што ніхто парушаць закон нават не думаў, следчым хапіла ўніверсальнай спайкі: зброя ды «дрэнныя знаёмствы» — хлоп! — зоркі сышліся…

Зрэшты, пра ўсё па чарзе.

«Увесь час разбіралі аўтамат Калашнікава…»

— Ты мінчук?

— Мой бацька — кадравы вайсковец, капітан, служыў у авіяцыі. Таму мы паездзілі па вайсковых гарадках: Мікалаеў, Мурманская вобласць, Магілёў, зноў Мурманск… Часта пераяз­джалі. У 1996-м — Мінск. Бацька па нацыянальнасці беларус, таму сюды ўрэшце і вярнуліся. Маці мае беларускія карані, але сама з Сібіры.

— Бацька хацеў, каб ты пайшоў па вайсковай лініі?

— Я вучыўся ў Сувораўскай вучэльні, але тут не бацька, а я асабіста ўгаварыў маму падаць дакументы. Гэта быў першы набор, калі бралі пасля 5-га класу, 1997 год. Сам падрыхтаваўся да іспытаў. Адвучыўся два з паловай гады і… цалкам расчараваўся ў войску, сышоў адтуль.

— Чаму?

— Шмат фактараў. Я вельмі цікавіўся вайсковай тэхнікай, зброяй, вывучаў, у якой краіне што знаходзіцца на ўзбраенні: заводзіў сшыткі, там усё распісваў-перапісваў… Інтэрнэту ж не было яшчэ. Карацей, сур’ёзна ў тым узросце цікавіўся. У Сувораўскай вучэльні трапіў у першы ўзвод першай роты: там апынуліся тыя, хто найлепш здаваў іспыты, меў найлепшы атэстат. Ад самой вучэльні, магчыма, я чакаў зашмат. Думаў, што будзе багата новай інфармацыі, будуць вучыць вайсковым дысцыплінам: тактыка, тапаграфія, вайсковая гісторыя… а ў выніку атрымалася, што гэта звычайная школа для хлопчыкаў.

— А як жа спецдысцыпліны?

— Нічога не было, прынамсі, за той час, які я там правёў: па 8-ы клас, пасля сышоў у 13-ю гімназію. Адзінае адрозненне ад звычайнай школы палягала ў тым, што ад 6-га класу ў нас быў раз на тыдзень занятак па вайсковай падрыхтоўцы — і ўсё. Мы ўвесь час разбіралі аўтамат Калашнікава. Агулам — ніякай новай інфармацыі, абсалютна аднабокае выкладанне. І гісторыя Беларусі, і сусветная — тое ж, што і ў школе. Таму хутка мне ўсё гэта надакучыла. Мала таго, што ты вучышся, як у школе, дык яшчэ і «ўкалваеш» у нарадах і г. д. — гэта было акурат як у войску.

Віктар Мароз разам з сям'ёй падчас вучобы ў Сувораўскай вучэльні

Віктар Мароз разам з сям’ёй падчас вучобы ў Сувораўскай вучэльні

«Калі ўсе спявалі «Господа офицеры», я адмовіўся»

— Вы ж там і жылі — у вучэльні?

— Так, казарменны рэжым. Але кожныя выходныя, калі не маеш залётаў, можаш хадзіць у звальненне. Наш першы ўзвод быў лепшым у вучобе, таму мы хадзілі не як усе — да 18.30 нядзелі, але ажно да ранку панядзелка — прыходзілі акурат пад заняткі. Гэта ў нас была такая ўнікальная прэрагатыва. Калі на штодзень была адна форма — штодзённая, дык у звальненні хадзілі ў параднай.

— Падабалася форма?

— Спачатку так, крута было! Я ж усё жыццё марыў быць вайскоўцам, а вайскова-паветраныя сілы… блакітная мара наогул! У вучэльні я пачаў чытаць гісторыю Беларусі, асэнсаваў сябе беларусам… Добра, што ў нас быў прасунуты настаўнік гісторыі. Ён не казаў адкрыта, але неяк намякаў, якую літаратуру можна пачытаць. Тады я даведаўся пра «Невядомую вайну» ды іншыя важныя для беларусаў тэмы.

Чытаючы, я адчуваў, што ўнутры нешта зрушваецца. Урэшце, у мяне ўзнікла пытанне: а чаму наша вучэльня — «Сувораўская»?.. Адчуў тады несамавітае абурэнне! Гэта было таксама адным з фактараў, чаму я не давучыўся і сышоў. Мяне гэта душыла ўвесь час — сама назва. Спрачаўся з афіцэрамі, падымаў гэтую тэму.

— Здаецца, 1990-я гады — гэта час вольніцы, прынамсі калі казаць пра гісторыю ды падручнікі. Вас гэта не закранула?

— Гэта была ўжо другая палова 1990-х гадоў, таму моманты, якія з’явіліся ў падручніках пасля краху СССР, зноў пачалі выкрэсліваць… Засталося ўражанне, што там былі адно намёкі на нешта большае: сапраўдная гісторыя, маўляў, знаходзіцца недзе за шырмай, пра яе кажуць шэптам.

А яшчэ я спяваў у хоры. Памятаю гэтыя канцэрты, у Палацы афіцэраў у тым ліку. Нас прымушалі спяваць, напрыклад, «Господа офицеры» з радком «…за Россию, за свободу…», памятаеце? Некаторыя песні я наўпрост адмаўляўся спя­ваць. Калі я адмовіўся спяваць «Афіцэраў», мне сказалі хаця б адкрываць рот. Я і рот адмовіўся адкрываць…

— Не выгналі за такое з хору?

— Мне нічога не зрабілі, бо на хор ніхто хадзіць не хацеў — вось і не маглі выгнаць (смяецца). Раней спяваў добра — пакуль голас не паламаўся. Такія справы.

— А як іншыя? Ты быў адзіночкам у падобных канфліктных сітуацыях?

— Сябры падтрымлівалі, не­дзе спачувалі, калі нават не разумелі да канца. Каб нехта за мяне быў гарой у гэтых сітуацыях — такога не было. Пры гэтым, у нас усіх былі цудоўныя адносіны, узвод быў вельмі таварыскім. Дагэтуль я шмат з кім камунікую з хлопцаў: хоць я і не давучыўся да канца, яны мяне ўвесь час клічуць на сустрэчы выпускнікоў.

Турызм і падарожжы — адно з хобі Віктара Мароза

Турызм і падарожжы — адно з хобі Віктара Мароза

Кузня ўніверсальных тэхнакратаў

— Тыя, хто давучыўся, зрабілі вайсковую кар’еру?

— Больш за палову акурат у «ваенку» не пайшлі. Нехта трапіў у інстытут замежных моваў: адзін хлопец фарсі і арабскую вучыў, цяпер працуе перакладчыкам пры адной з амбасадаў у краіне мусульманскага свету. Нехта на міжнародныя адносіны паступіў. У нашым узводзе сапраўды былі хлопцы з мазгамі. Нехта, канешне ж, абраў войска, спецназ… А я, калі сышоў, арміяй перастаў цікавіцца ў прынцыпе — як адсекла.

— Калі з вучэльні ты сышоў у гімназію — кантраст адчуўся?

— Не паверыце, але я моцна прасеў па ўсіх дысцыплінах — гімназічныя патрабаванні былі вышэйшымі. У Сувораўскай вучэльні быў прынцып: рабі па аналогіі, як баран, а ў гімназіі трэба было імправізаваць. Там — адзін з лепшых ва ўзводзе па той жа матэматыцы, тут — найгоршы ў класе. Хімія — тое самае.

— Дык у Сувораўскай, здаецца, меўся быць упор на тэхнічныя дысцыпліны?

— Там упор на дысцыпліну быў — проста на дысцыпліну. Калі добра ходзіш у шыхце, не маеш залётаў і касякоў, то давучышся нармальна. Былі ў нас і круглыя двоечнікі, якія наўпрост «забівалі» на вучобу: мы іх цягнулі ўсім узводам, рабілі дамашку, тлумачылі… Іх раскідвалі па ўзводах, раўнамерна, у кожным такія былі.

— Насамрэч, з тваіх словаў складаецца дваістае ўражанне. З аднаго боку, слабая бездапаможная падрыхтоўка, з іншага — людзі пайшлі па міжнароднай лініі ці сталі афіцэрамі… Як так?

— Не ведаю. Магчыма, нешта змянілася, калі я сышоў, таму гэта маё персанальнае ўражанне. Не магу сказаць, што там выкладалі зусім дрэнна, наўпрост усё было неяк… просталінейна — што па матэматыцы, што па гісторыі. Трэба завучыць, пераказаць — і ты круты! Магчыма, Сувораўская вучэльня папросту рыхтавала ўніверсальных тэхнакратаў, якія маглі б працаваць у сістэме, але творчая жылка ці самастойнае мысленне было для іх неабавязковым, а часам — шкодным.

Турызм і падарожжы — адно з хобі Віктара Мароза

Турызм і падарожжы — адно з хобі Віктара Мароза

«Прыборка-прыборка-прыборка…»

— Сучаснай Беларусі патрэбная Сувораўская вучэльня?

— Ідэя выдатная, але выкананне жахлівае. Там не выхоўваюць патрыётаў. У нас хлопцы наогул не разумелі, хто яны, хто такі «беларус»… Адзін даводзіў, што ён рускі, хоць пакаленні яго продкаў адсюль, пасля ён з’ехаў у Расію. Гэта не элітныя кадры для беларускага войска, а незразумела што, постсавок. Вось гэта мне не падабалася моцна. Магчыма, нехта і стаў пасля Сувораўскай вучэльні элітай, за ўсіх не скажу, але… Занадта шмат «але».

— Што можна было б змяніць да лепшага, як лічыш?

— Гэта пытанне агульнай вайсковай рэформы, якая ўжо даўно наспела. Наша войска, на вялікі жаль, небаяздольнае і не мае будучыні, калі не пачаць нешта змяняць. Так, пасля Сувораўскай вучэльні я з заплюшчанымі вачыма разбіраў аўтамат Калашнікава, але… акрамя гэтага не ўмеў нічога. Навошта мне гэта тады? Я 2,5 гады разбіраў і збіраў АК, мыў падлогу, унітазы, займаўся пастаяннай прыборкай. Прыборка-прыборка-прыборка…

Магчыма, меў месца яшчэ і няўдалы эксперымент — і прычына ў гэтым. Маю на ўвазе, што бралі нас пасля 5-га класу, а не, скажам, пасля 9-га, калі хлопец ужо можа зразумець, што яму патрэбна.

— А як бацька паставіўся да твайго сыходу?

— Ён ад пачатку казаў: «Войска — гэта не тое, што ты думаеш». Тут бабуля хутчэй вельмі хацела, каб я вучыўся, бо дзед быў палкоўнікам. А бацька меў за плячыма інстытут замежных моваў, вайсковую кафедру, таму здаўна крытычна ставіўся шмат да якіх момантаў і не быў «ватнікам». Напрыклад, ён не падтрымліваў вайну ў Афганістане, бо тады яшчэ разумеў, што гэта такое. Таксама бацька, здаецца, яшчэ ў сярэдзіне 1980-х выйшаў з КПСС.

Адпачынак за більярдным сталом

Адпачынак за більярдным сталом

«Мець вытворчасць у Беларусі — гэта ўтопія»

— Чым займаўся пасля гімназіі?

— Паступіў у БНТУ на кафедру па арганізацыі перавозак, спецыялізацыя — міжнародныя аўтамабільныя перавозкі. Бацька тады ўжо працаваў у авіяперавозках, ягоная цікаўнасць — грузавыя самалёты. Гэта акурат і паўплывала на мой выбар. Ведаеш, тут нечым падобная гісторыя, як і з Сувораўскай вучэльняй: пяць гадоў навучання мала што далі. Калі людзі хочуць займацца перавозкамі, найперш варта вучыць замежныя мовы, а рэшту можна засвоіць за дзесяць гадзін, а пасля на практыцы. Пяць гадоў лепш на мову было б аддаць.

— Такім чынам, да сваёй спецыяльнасці ты сам дайшоў?

— Атрымліваецца, што так. У 2010 годзе я паспрабаваў сябе ў бізнесе, некалькі было пачынанняў, недзе пайшло, недзе не. Ад 2013-га працаваў у будаўнічай сферы, займаўся продажамі. У Беларусі можна займацца паслугамі і продажамі. Мець вытворчасць у Беларусі — гэта ўтопія. Але не хочацца закранаць эканоміку, тут асобная доўгая размова…

«Чорт падаткнуў заняцца стральбой…»

— Што ў цябе са спортам?

— У дзяцінстве брат прывіў любоў да баскетболу — я займаўся каля 7 гадоў. Гуляў у аматарскім клубе, але праз сур’ёзныя траўмы каленных суставаў адышоў ад гэтай справы. Акурат на той час прыпала паступленне ў БНТУ, таму лёгка пераключыўся — вучоба была важнейшая. Паралельна займаўся рукапашным боем. Пасля сыходу з Сувораўскай вучэльні мне патрэбная была дысцыпліна, бо я расслабіўся. Кантраст такі: у дзяцінстве дысцыпліна, а пасля раптам свабода… і панеслася «душа ў рай», пайшоў не па той дарожцы. «Рукапашка» акурат апынулася дарэчнай.

Пасля, у 2013-м, захапіўся рэгбі, бегаў з хлопцамі. Ну і… чорт падаткнуў заняцца стральбой (смяецца). Да зброі заўжды добра ставіўся, любіў, у мяне атрымлівалася. На пачатку 2015-га стаў паляўнічым і набыў зброю. Выязджаў страляць у спорцінг-клуб. Напярэдадні арышту, у лютым 2017-га, хацеў пайсці яшчэ на практычную стральбу з пісталета. І нешта мне падказала: не трэба. Я ўжо падаў дакументы, мяне ў групу запісалі, быў гатовы грошы плаціць, усё… і нешта перадумаў: лепш летам!

— Лічыш, магло б табе нашкодзіць?

— Мо’ і добра, што так атрымалася, інакш быў бы давесак следчым, маўляў, рыхтаваўся да чагосьці… незразумела да чаго. Дакладней, зразумела толькі людзям у пагонах. А я вось не разумею, чаму мужчына не можа любіць страляць, чаму? Я люблю. Я хацеў і на паляванні хадзіць, і проста страляць. Гэта ж драйв! Мяне забралі ў СІЗА 3 красавіка ўжо, апошнім з хлопцаў. Я тады акурат збіраўся на паляванне на гусей ісці.

— Калі забіралі знаёмых, не думаў, што за табой прыйдуць?

— Я нават не зразумеў, чаму іх забіралі. Сябраваў з некаторымі з даўніх часоў, гэта праўда. Большасць жа фігурантаў не ведаў у прынцыпе, пазнаёміліся толькі калі з СІЗА павыходзілі. Зараз усіх ведаю (смяецца).

 

Турызм і падарожжы — адно з хобі Віктара Мароза

Турызм і падарожжы — адно з хобі Віктара Мароза

«Тата ў камандзіроўцы»

— Як на табе і тваёй сям’і адбілася гэтая гісторыя?

— Для маёй жонкі гэта быў моцны стрэс. Нават калі я на інтэрв’ю ішоў да цябе, патэлефанаваў ёй, яна кажа: «Не, лепш адмоўся! Раптам што не так скажаш…» (смяецца). Яна не разумее… нічога не разумее. Яна ніколі з падобным не сутыкалася, таму цалкам дэзарыентаваная, абураная. У выніку, пачаліся праблемы са здароўем. Таму — лечымся, прыводзім думкі ў парадак. А яшчэ сын, 4 гады…

— Ён гэтую гісторыю па-свойму адпакутаваў?

— Калі ўсё закруцілася, яму тры з паловай было, троху меней. Для яго гэта было шокам і моцнай псіхалагічнай траўмай. Калі прыходзілі з вобшукамі, Ярамір спужаўся моцна… доўгі час «дзядзяў» баяўся — не тое, каб у масках, проста мужыкоў! Заікаўся нават нейкі час — каля 2 месяцаў, жонка супакойваючыя давала. Зараз прайшло. Ён жа наогул не ведаў, дзе я, — думаў, што тата ў камандзіроўцы…

— Што далей?

— Першае, што хачу, гэта з’ездзіць з сям’ёй у адпачынак. Бо мы адкладалі адпачынак акурат на гэтае лета, але… адпачыць атрымалася толькі ў мяне. Прычым так «адпачыць», што сям’я аддала на гэта ўсе рэсурсы — такі незабыўны адпачынак (смяецца).

— Збіраешся змяняць род заняткаў?

— Не ведаю, паглядзім. Пакуль нічога не зразумела: сядзім і чакаем з ліпеня, як выйшлі з СІЗА. Нечым новым пачынаць займацца зараз — у пустую. А калі прыйдзецца вяртацца туды?.. Будзе, як будзе.

Алесь Кіркевіч, Новы Час

Фота з архіву Віктара Мароза

 

Глядзіце таксама:

Алесь Яўдаха: «Сучасны чалавек мае выбіраць паміж кнігай і фэйсбукам»

Пагоня на капэртах і хабарнікі, якія чакаюць Пуціна

Іван Кавальчук: «Мару пра аднаўленне Мядзельскага замку»

Румянцаў: «Патрыётам Беларусі мяне зрабіў бацька-расеец»

Алесь Зімніцкі: «Героем быць нескладана»

Віктар Данілаў: «Трэба, каб служыць у войску было крута!»

Андрэй Дундукоў: «Методыку бою падказваюць гены»

Міраслаў Лазоўскі: «А цяпер хацелася б паўдзельнічаць у выпраўленні дэмаграфічнай сітуацыі!»

Tweet

Апошняе ў рубрыцы:

valiancina_shauchenka
Літаратура

Генрых Далідовіч у праграме «Кантэкст». Глядзеце новы выпуск!

ГА «Саюз беларускіх пісьменнікаў» працягвае свой відэапраект — цыкл літаратурных гутарак «Кантэкст». У кожным «Кантэксце» вас чакаюць інтэрв’ю з вядомымі беларускімі літаратарамі, а таксама іх аўтарскія...

valiancina_shauchenka
Літаратура

Новая кніга «Беларускага кнігазбору»: украінскі дзіцячы бестселер па-беларуску

У кнігі «36 і 6 катоў» дзіцячай пісьменніцы Галіны Удавічэнка толькі ва Украіне — 35 перавыданняў, 149 тысяч асобнікаў! Пра беларускае выданне Нашай Ніве расказваюць самі перакладчыкі, дружная...

valiancina_shauchenka
Грамадства

Дзве матрыцы і адна Галгофа Аляксея Навальнага

Алесь Кіркевіч піша на budzma.by пра феномен расійскага палітыка Аляксея Навальнага Навальны зрабіў смелы ўчынак. Не паспрачаешся. Менавіта таму найбліжэйшым часам ён будзе піць зусім не нямецкае піва,...

valiancina_shauchenka
Літаратура

Рахункі вядомага беларускага выдавецтва заблякаваныя. Як можна яго падтрымаць?

15 студзеня ў выдавецтва «Янушкевіч» прыйшлі з аглядам супрацоўнікі Дэпартамента фінансавых расследаванняў. Дырэктара выдавецтва Андрэя Янушкевіча выклікалі на допыт. Увечары яго адпусцілі, але цяпер...

Апошнія навіны

    Літаратура
    Генрых Далідовіч у праграме «Кантэкст». Глядзеце новы выпуск!
    Літаратура
    Новая кніга «Беларускага кнігазбору»: украінскі дзіцячы бестселер па-беларуску
    Грамадства
    Дзве матрыцы і адна Галгофа Аляксея Навальнага
    Літаратура
    Рахункі вядомага беларускага выдавецтва заблякаваныя. Як можна яго падтрымаць?
    Культура
    Былы палац культуры ў Гродне стане музеем
    Краіна
    Заўтра чакаецца рэзкае пацяпленне. Чым гэта небяспечна?
    Літаратура
    Выйшаў Альманах беларускіх пісьменнікаў замежжа «Беларус» за 2020 год. Абвешчаны прыём тэкстаў у наступны выпуск
    Грамадства
    Улады забаранілі перавод часткі ахвяраваньняў беларускім сіротам, дзецям з анкалёгіяй і пацярпелым ад гвалту
    Грамадства
    Міністр інфармацыі прыгразіў заблакаваць TUT.BY
    Грамадства
    Праваслаўны святар і студэнткі Медуніверсітэта пачалі галадоўкі салідарнасці з палітвязнем Лосікам
    Краіна
    У маразы пад Гродна знайшлі новы від птушак для Беларусі - качку-каралінку
    Замежжа
    Цяпер яшчэ і Нартумбрыя
    Гісторыя
    Спрэчнае жыццё бацькі беларускай граматыкі
    Грамадства
    «Зіма ваша, вясна — наша». Вадзім Мажэйка пра сыход з унівэрсытэту фізкультуры і стратэгічную перамогу
    Літаратура
    Пачаўся прыём заявак на прэмію «Дэбют» імя Максіма Багдановіча

Афіша

  • 21.01 19:00Літаратурна-музычнае мерапрыемства “Мой Багдановіч”
  • 06.05 20:00Народны альбом

УСЕ ПАДЗЕI

Рассылка навінаў

Важнае пра нас

  • Што такое "Будзьма беларусамі!"
  • Рэкламадаўцам
  • Асобы кампаніі
  • Усе праекты "Будзьма!"
  • Рэдакцыйная пошта: razam@budzma.org

Папулярнае

    • Віктар Марціновіч: Пуцін на беларускай сцежцы
    • Інфармацыйныя спецаперацыі супраць Беларусі ў заходніх СМІ
    • 29-гадовы дырэктар Нацыянальнага гістарычнага музея пакідае пасаду
    • «Выпадкаў несправядліва асуджаных у Беларусі вельмі шмат»
    • «Словы мацней»: Галіна Казіміроўская чытае твор Міхася Чарота

Ахова спадчыны

  • Смуткуем…
  • Сумесныя кансервацыйныя працы
  • Новыя перспектывы супрацы
  • Другое жыццё твора мастацтва
  • Праблема Жыровічскага манастыра вырашана
© Грамадская культурніцкая кампанія «Будьма беларусамі!», 2008-2019.
Логотип
Распрацавана і звярстана Логотип компании IBWM