Сёння ў рубрыцы “Карціна дня”, дзе мы абмяркоўваем карціны сучасных беларускіх мастакоў, — Алег Елізараў і яго “Аптэка”. Абмяркоўваюць палатно не аматар і не знаўца мастацтва, вядомы ў вузкіх колах дэгенератыўны паэт Андрэй Адамовіч і выкладчык Беларускай дзяржаўнай акадэміі мастацтваў, мастацтвазнаўца Алеся Раманюк. Мы заклікаем вас далучацца. Давайце разам высветлім, што нам прапануюць на сняданак, абед і вячэру сучасныя мастакі. Прыходзьце ў каменты, пішыце, прапануйце працы для абмеркавання.
Фотаздымку няма
Пра аўтара:
Алег Елізараў нарадзіўся ў 1969 годзе ў Салігорску. У 1990 паступіў у Віцебскі дзяржаўны педагагічны інстытут на мастацка-графічны факультэт. Працаваў у дзіцячай мастацкай школе. Заснавальнік мастацкага аб’яднання “Белы круг”. Памёр 15 красавіка 2010 года ў дзень закрыцця сваёй персанальнай выставы “Алежку” ў Салігорску. Па чутках, апошняя карціна Елізарава “Адзінокае неба” была набытая сузаснавальнікам карпарацыі «Майкрасофт» Стывам Бламерам за $ 960 тыс. Алег Елізараў – аўтар і ўдзельнік шматлікіх персанальных і калектыўных выставаў. Большасць карцінаў Елізарава не мае назваў і дакладнай даты напісання. Фотаздымак мастака знайсці таксама не атрымалася.
- Алег Елізараў, “Аптэка”, палатно, алей.
Імпартазамяшчэнне белым
Перад намі непрымітыўны прымітывізм. Калі падысці да малюнка рэзка крытычна, адмоўна, то знайсці на ім штосьці значнае, важнае анталагічна будзе няпроста. Гэта не праца канцэптуаліста або авангардыста, якія крычаць пра сэнс, што стаіць за фарбамі. Гэта праца класічнага мастака, быць можа, з лёгкім ухілам ва ўсходнюю мінімалістычную традыцыю і імпліцытны экспрэсіянізм.
Але варта паглядзець на малюнак аб’ектыўна, і мы зразумеем, што гэта не простае адлюстраванне вуліцы з аптэкай (сама адсутнасць шыльды дый наогул нейкай “адназначнай” аптэкі ўжо пра нешта гаворыць), але погляд мастака на аптэку, вуліцу, горад, жыццё. У кожнай рысачцы гэтага малюнка можна разгледзець тугу і самоту аўтара.
Андрэй Адамовіч
Тут нібыта нічога і не намалявана, але паглядзіце, як гэтае нічога не намалявана: здаецца, сцены і вокны, ганкі і ходнікі, зямля і неба размытыя, неакрэсленыя, крохкія. Але гэта не тыя туман і размытасць, якія бываюць на палотнах мастакоў-пачаткоўцаў – гэта нейкі іншы кшталт размытасці. Такая размытасць можа быць толькі на палатне майстра. Калі глядзець на паасобныя рэчы, на ганак ці на дзверы, мы не зможам разгледзець нейкіх дэталяў. Але яны і не патрэбныя. Бо тут вядзецца пра тое, як мы бачым вуліцу ў прынцыпе. Бо чалавек так біялагічна ўладкаваны, што не можа трымаць у полі зроку вялікі кавалак наваколля, ён, можа сканцэнтравацца на чымсьці адным, а часцей – ні на чым.
І тут прадстаўлены менавіта такі погляд: расфакусаваны, але пры гэтым здольны глядзець і бачыць. З такім поглядам мы можам даехаць ад працы дадому, ніводнага разу не зачапіўшы ботам бардзюра.
І як гэты свет, гэтая вуліца, гэты дом нам абыякавыя, так і мы абыякавыя яму. Пра гэта і расказвае нам малюнак кожнаю сваёю рысачкаю. Праца была б амаль безнадзейнаю, калі б не белы колер, які так любіў сп. Елізараў. Белы колер тут – колер надзеі, абсалюту, якога ўсе мы дасягнем, калі ў аптэцы не знойдзецца патрэбных лекаў.
|
|
