Гурт, які меўся быў называцца “Сьпевы прастытуткі”, запісаў альбом цалкам прыстойных песень пад назваю “Гвалт”.
Harotnica яшчэ раз давяла, што альбом цяперака – нішто, а канцэртная актыўнасьць – усё. Музыкі пабілі рэкорд “Серебряной свадьбы”: гурт Сьветы Бень выдаў першы афіцыйны поўнафарматнік на 6-м годзе існаваньня, а “гаротныя” – на восьмы. За гэты час яны прайшлі шлях з гурта – улюбёнца заўсёднікаў бара “Графіці” да жаданага госьця буйных рок-фэстаў: іх клікалі на “Басовішча”, “Дружбу”, “Камяніцу”, на Heineken Open’er Festival у Гдыню ды на разагрэў Кустурыцы. Па дарозе гурт карэктаваў канцэпцыю, падыход, стылістыку ды склад. Нязьменнай заставалася аснова – тэксты Андруся Такінданга і вакал Валерыі Валадзько.
Па сутнасьці, Harotnica першапачаткова была сайд-праектам лідэра Recha, які адчуў у пэўны момант неадольнае жаданьне выказацца ад імя… беларускай прастытукі – асацыяльнай такой асобы, якая тым ня менш ня страціла здольнасьць адчуваць, марыць і кахаць. Ясна, што сьпяваць самому такое не выпадала, таму Андрусь адышоў на другі плян, узяўшы домру, а мікрафон перахапіла Валерыя – ужо вядомая сьпявачка на час заснаваньня праекту, бо з маленства ўваходзіла ў склад “Крыві”, а разам з тым удзельнічала ў супольных музычных праектах. Праўда, ад задуманай назвы “Сьпевы прастытуткі” Такінданг адмовіўся, надта ўжо правакацыйна яна гучала. А “Гаротніца” – самае тое. Каму трэба – той зразумее. Праўда, у меркаваны маргінальны вобраз Валерыя не ўклалася з сваім чысьцюткім непракураным голасам ды сьветлай і пазытыўнай харызмай, ад таго і канцэптуальныя межы праекта пашырыліся. Хутчэй гэта сьпевы асобы адукаванай, вытанчанай і далікатнай, якая можа пасваволіць, пры неабходнасьці пабыць разбэшчанай, але пры гэтым ведае мяжу і меру, ад таго апусьціцца на самае дно ў яе няма аніякіх шанцаў.
Няглядзячы на тое, што гурт як можа пазьбягае ўсялякіх сутыкненьняў з фольк-тэмаю, іх усё адно клікаюць на фольк-фэсты. І гэтаму ёсьць лягічнае тлумачэньне – па сутнасьці яны ствараюць сучасны беларускі фальклёр. Ясна, што пакуль гэта адбываецца ва ўяўнай прасторы – патэнцыйная аўдыторыя гэтага альбому пакуль загіпнатызаваная “Радыё Роксам”, таму няма аніякіх шанцаў, што яны палюбяць “Фінку для дзяўчынкі”. “Кучомку” і “Матылька” не пачуюць у тутэйшых шынках-карчмах-закусачных, дзе ловіцца адно толькі Ru-TV. Між тым, гэтая музыка проста створаная для такіх месцаў, дзе чадна і тлумна, куды прыходзяць каб забыцца на бяду ці адзначыць прыемнасьць.
У музыцы Harotnica намяшана багата чаго – доўга вызначаліся з стылем і па дыску бачна, што да канца так і не вызначыліся. Ад таго і скача пульс альбому, як у гіпэртоніка. У чыстую, лёгкую і ненавязьлівую кампазыцыю можа лёгка ўварвацца брудны гітарны драйв ды папсаваць уражаньне чыста, а неўтаймаваную балканшчыну зьмяняе суіцыдальная тэма. Тым ня менш сем песень складаюцца ў нейкі ўцямны пазл. І тут раптам – “Wind”, якая хоць і някепска выкананая, але глядзіцца пры гэтым як пятае кола ў возе. У той жа час па-за альбомам, што гучыць усяго з паўгадзіны, засталося нямала яскравых нумароў, запісаных раней. Па выніку застаецца ўражаньне, што з аранжыроўкамі “гаротныя” трохі перамудрылі – адкінуць усе гэтыя непатрэбныя, прынамсі ў запісе, запілы і адступы – і можа атрымацца якраз тое, што здыме інэртную публіку з ручніка “Рускага радыё” і “Шансон-ТВ” ды прыцягне да сябе.
Канцэпцыя аздабленьня “Гвалту” выйшла нават цікавейшай за сам зьмест. Да кожнага трэку была створаная свая карцінка асобна ўзятым мастаком. У аздабленьні паўдзельнічалі Руслан Вашкевіч, Жана Капусьнікава, Міхаіл Гулін, Міця Пісьляк, Мілаш Яўгенавіч, Ларыса Баўге, Аксана Лакоза і Валянцін Благадаў. Так што цяпер “Гаротніца” можа ладзіць канцэрт адначасова з выставаю карцін, створаных па матывах іх песень.
Выкананьне: 8
Тэксты: 8
Запіс: 8
Аздабленьне: 10
Сяргей Будкін